Brace for impact! Ik maakte een noodlanding mee en dat was best wel schrikken! In dit artikel deel ik mijn verhaal.
Porto, december 2022. Ik ben al ruim twee maanden in Portugal. Ik heb mijn tijd vooral doorgebracht in de zonnige Algarve, een regio die ik meer en meer beschouw als mijn tweede thuis. Dit is al de derde winter dat ik hier een paar maanden verblijf en zeker niet de laatste.
Normaal gesproken zou ik met Transavia via Faro terugvliegen naar Nederland, maar omdat er dit jaar zoveel gedoe is op Schiphol wil ik het mezelf zo makkelijk mogelijk maken en business class vliegen. Met business class kun je genruik maken van de priority rijen waardoor je overal sneller aan de beurt bent. Daarnaast mag je twee stuks handbagage (en een kleine handtas) mee. Wat ook goed uitkomt, want dan weet ik in ieder geval zeker dat mijn bagage meekomt.
Ik heb inmiddels meer dan genoeg Flying Blue Miles gespaard voor een business class retour met KLM naar Portugal, dus dat lijkt me een goede besteding. KLM vliegt helaas niet op Faro, maar wel op Lissabon en Porto. De heenreis vlieg ik via Lissabon en terugreis vanaf Porto. Voor de terugvlucht heb ik nog een paar dagen om de stad te bekijken en dat is fijn, want Porto is verrassend mooi!
Op naar huis
Op de ochtend van 19 december trek ik de deur van mijn appartement achter me dicht, ik ben klaar om weer naar huis te gaan en mijn familie te zien. Ik ga nog even langs de bakker voor een aantal pastel de nata. Ze zijn nog warm, lekker vers! Dat doet het vast goed bij het thuisfront.
Op het metrostation kan ik meteen instappen op de metro naar het vliegveld, dat gaat lekker soepel! Ik ben er een half uurtje later. Er staat geen rij bij de bagagecontrole en daar ben ik dan ook binnen 30 seconden doorheen. Wat gaat het snel! Mijn vlucht heeft wat vertraging, maar dankzij mijn business class ticket kan ik de lounge in, dus ik ga lekker even aan het werk.
Het boarden gaat gelukkig vrij vlot. Naast mij zit slechts een andere business class passagier, een man uit New Mexico. We krijgen een flesje water van de stewardess en maken ons klaar voor take off. Het is vrij slecht weer, veel wind en regen, maar het opstijgen gaat zonder problemen. Vanwege het weer ben ik een beetje angstig, ik hoop echt zo dat dit niet een hele hobbelige vlucht wordt. Ik heb altijd een beetje last van vliegangst. Eenmaal in de lucht is het prima, maar ik heb toch altijd wat zweethandjes bij stijgen, landen en turbulentie.
Waarom vliegen we rondjes?
Enfin, we stijgen op en draaien een paar keer. Niets geks, we moeten natuurlijk naar het noorden. Vanuit het raam zie ik de kust van Porto en herken ik het grote ronde kunstwerk op de rotonde aan het strand waar ik een paar dagen eerder langs liep. Op de zee zijn veel grote witte koppen, het moet flink waaien! Er vaart een groot rood schip op het water. De stewardess doet de mededeling dat het lichtje van de stoelriemen snel uit zal gaan en ik maak het mezelf gemakkelijk met een muziekje en een boek. Ik ben benieuwd wat we straks voor lunch krijgen, meestal is het een lekkere salade.
Ik wacht tot de crew opstaat en begint met het klaarmaken voor de service, maar ze blijven rustig zitten en af en toe gaat de telefoon. Ik merk dat het vliegtuig ook niet echt boven de wolken uitkomt, maar dat we af en toe weer een draai maken. Voor mijn gevoel zijn we nog niet echt opgeschoten, maar iedereen is vrij rustig dus het zal wel.
Het valt het me op dat ik weer een rood schip in zee zie, is dat niet hetzelfde als net? In de verte zie ik ook erg donkere wolken. Elke keer als we daar in de buurt komen maken we een draai. Zal er iets met het weer zijn waar we niet langs of omheen moeten? Ik merk gewoon dat er iets is. De crew blijft naar bellen en op gegeven moment loopt de steward van achteren in een vrij stevig tempo naar voren. Het gordijntje gaat met een stevige ruk dicht en er wordt flink overlegd.
Voorbereiden op een noodlanding
Dan horen we de gezagvoerder: Zoals u misschien heeft gemerkt vliegen we rondjes boven Porto. Ons landingsgestel wil niet inklappen. We zijn daarom genoodzaakt om terug te keren. Omdat we het zekere voor het onzekere willen nemen, is dit een noodlanding. Er zal dan ook veel brandweer naast de baan staan.
Bij het woord noodlanding raak ik lichtelijk in paniek. Van schrik begin ik te snikken. Wat als ik mijn familie niet meer zie? De bemanning is volop in bedrijf. We krijgen veel instructies. Gelukkig doen ze dit op een heel rustige en duidelijke manier. Deels over de microfoon, deels schreeuwend. Iedereen aan boord is stil, we willen allemaal weten hoe en wat. Ze geven aan hoe we moeten zitten als we “brace for impact” horen. In gebogen houding, handen ol het hoofd en voeten stevig op de vloer, tegen de voorzijde van de stoel. We moeten dit oefenen, net als het open en dichtdoen van de gordel. Daarnaast moeten we nogmaals de kaart met instructies in het stoelvak bestuderen.
De mensen die slecht ter been zijn worden gevraagd of ze zelf het vliegtuig uit kunnen komen of dat ze hulp nodig hebben. De mensen eromheen worden gevraagd te helpen als het nodig is.
Ik ben inmiddels weer wat gekalmeerd en er gaat vanalles door mijn hoofd, met name mijn familie. Het eerste wat ik doe is ze een bericht sturen via WhatsApp. Ik weet dat het niet mag, maar ik wil dat ze in ieder geval iets van me gehoord hebben. In geval van evacuatie moeten we namelijk alle spullen achterlaten, dus ik weet niet of het daarna lukt. Ook stop ik mij paspoort in mijn legging, dan heb ik die in ieder geval bij me.
Het moment komt steeds dichterbij. De crew roept om dat iedereen alle loszittende items, zoals brillen en kettingen af moeten doen en in het vakje van de stoel moeten stoppen.
Op het laatste moment pak ik nog een papiertje waar ik de nummers van mijn ouders opschrijf. Stom dat ik die niet uit mijn hoofd weet. Ik heb geen zakken, dus ik stop het briefje maar in mijn bh. Mocht ik straks zonder telefoon zitten, dan kan ik ze in ieder geval bellen. Ik besef me dat ik wel heel erg praktisch bezig ben, typisch iets voor mij. Ik moet een beetje om mezelf lachen.
Brace for impact!
Ongeveer een kwartier na de eerste mededeling is het zover. De piloot roept de cabin crew om te gaan zitten voor landing. Al die tijd heb ik vrijwel geen kik gehoord van de andere passagiers, iedereen (lijkt) heel rustig te zijn en daar word ik ook rustig van. Ik heb er vertrouwen in dat het goedkomt, maar toch is het retespannend.
“Brace for impact”. Daar gaan we. Naar beneden. De stewardess voorin en de steward achterin blijven dit schreeuwend herhalen, “brace for impact, brace for impact, brace for impact”. Het gaat maar door, ik heb het gevoel dat ik in een film ben beland. Het vliegtuig wordt flink heen en weer geschud door de wind. Omdat ik met mijn hoofd naar beneden zit en me amper durf te bewegen heb ik geen idee hoever we van de grond af zijn.
En dan voel ik de wielen de grond raken. Het gaat ontzettend soepel, geen nahupjes of iets dergelijks. Er beginnen mensen te klappen en dit is voor het eerst dat ik me er niet aan erger. We staan veilig aan de grond. Opgelucht kijk ik naar buiten. Er staan inderdaad veel zwaailichten naast de baan die ons vliegtuig volgen.
Opluchting
De piloot vertelt ons dat de landing goed is gegaan en dat we nu moeten afwachten. Hij geeft nog een extra uitleg, wat heel fijn is. Blijkbaar wisten ze niet zeker of het landingsgestel deels naar buiten stond of niet, vandaar alle extra maatregelen. Het was niet mogelijk om zo door te vliegen naar Amsterdam, dat kost te veel brandstof en dan hadden we Amsterdam ook niet gehaald.
We zitten nog best lang in het vliegtuig. Ik verstuur wat apps, bel met mijn moeder en maak een praatje met de mensen om me heen. Veel mensen moesten overstappen in Amsterdam (naar Amerika, Mexico, etc.), dat gaat lastig worden. Voor mij maakt het allemaal niet uit. Ik ben blij aan de grond te staan. Als ik ergens deze week maar weer veilig in Nederland aankom.
Er blijkt ook personeelstekort bij de technici te zijn, ons vliegtuig kan voorlopig niet worden gemaakt. De piloot roept om dat de vlucht officieel wordt geannuleerd (geen verrassing). Ik moet eerlijk bekennen dat ik het ook wel heel eng had gevonden als we weer met ditzelfde vliegtuig de lucht in waren gegaan.
Terug in Porto
Uiteindelijk is er een bus die ons weer naar de terminal brengt. Daar moeten we ons melden bij balie 25, waar we heel lang in de rij staan. Ik reis gelukkig met alleen handbagage en sta daardoor vrij ver vooraan. Naast mij staan een man uit Nederland en een Amerikaans koppel waar ik veel mee praat.
In de KLM app zie ik dat ik inmiddels ben omgeboekt op een vlucht van Lufthansa via Frankfurt. Daarmee zou ik uiteindelijk pas na tien uur s avonds aankomen in Amsterdam, te laat om de trein naar Groningen te halen. Die vlucht blijkt echter al zoveel vertraging te hebben dat het onmogelijk is om de overstap in Frankfurt te halen, dus dat is al geen optie meer.
Uiteindelijk wordt ik omgeboekt voor een vlucht de volgende dag. Helaas is er geen business class meer beschikbaar, maar ik ben blij dat ik naar huis kan. We worden naar een hotel naast het vliegveld gestuurd waar we meteen in kunnen checken, fijn! Diner en ontbijt zijn inbegrepen en het is gelukkig supersnel geregeld.
In het hotel komen alle emoties los. Ik ben enorm onrustig. Wat is er net gebeurd? Ik weet echt even niet waar ik het moet zoeken. Werken is geen optie, ik lees geen letter in mijn boek, een serie kijken lukt ook niet. Ik heb knallende koppijn, dus ik neem paracetamol en ga even liggen. Zelfs daar ben ik te onrustig voor.
Ik ga even naar buiten voor wat frisse lucht en dat lijkt wat te helpen. Daarna is het tijd voor het diner en daar praat ik nog even na met de Nederlandse man en het Amerikaanse stel. Ik merk dat dat heel erg helpt, ik ga redelijk gekalmeerd naar bed en mijn hoofdpijn is verdwenen. Wat een dag!
De volgende dag gaat alles volgens het boekje. De vlucht duurt slechts twee uurtjes en er is maar een klein beetje turbulentie. Ik ben echt superblij als we landen op Schiphol. 24 uur later dan gepland, maar ik ben veilig thuis. Yes!
Terugkijkend
Al met al ging het natuurlijk heel soepel en was het (voor mijn gevoel) eigenlijk nooit gevaarlijk. Het is alleen heel erg schrikken als je het woord noodlanding hoort en daar zo op voorbereid wordt. Ik ben wel echt heel blij dat niet alleen de crew heel rustig bleef, maar ook de rest van de passagiers. Iedereen luisterde aandachtig en deed wat hij moest doen.
Hoewel ik de eerste uren nog vol adrenaline zat en heel erg onrustig was, heb ik die nacht verrassend goed geslapen. Ik vond de tweede vlucht wel een beetje spannend, maar ik heb altijd al last van vliegangst en het was niet veel erger dan normaal. Ik was wel heel erg opgelucht toen we in Amsterdam geland waren.
Afhandeling
Natuurlijk duurde het na de noodlanding allemaal wel lang, maar dat is wel logisch. Niemand was hier op voorbereid en er moest opeens overal personeel vandaan komen. Al met al viel het best mee hoe snel iedereen omgeboekt was en een hotel met diner en ontbijt aangeboden kreeg. De noodlanding was rond 13 uur ‘s middags en ik zat rond half 5 in mijn hotelkamer.
Ik vond alleen de klantenservice bij KLM wat vervelend. Ik stelde wat vragen over de situatie en kreeg alleen maar standaardreacties “via deze link kun je je claim indienen”. Ik had denk ik iets meer empathie verwacht, ik was gigantisch geschrokken, zo’n noodlanding maak je niet zo vaak (hopelijk nooit) mee. Wel kregen we 24 uur na de gebeurtenis een (automatische) e-mail met excuses en een korte uitleg.
Inmiddels heb ik een claim ingediend voor de vertraging en de downgrade. Ik ben benieuwd hoe lang de afhandeling duurt en wat de compensatie zal zijn. Zodra ik hier meer over weet zal ik dat hier delen.
Update
Mijn claim werd na een paar dagen al goedgekeurd en precies een week na het indienen van de claim stond er €400 op mijn rekening voor de vertraging. Snel afgehandeld dus door KLM! Ze hebben echter niets gedaan met mijn downgrade van Business naar Economy, dus daar heb ik opnieuw een claim voor ingediend (op verzoek van de klantenservice via de chat). Wordt vervolgd!
Meer lezen
Dit was mijn verhaal over noodlanding. Vind jij het ook spannend om te vliegen? Deze boeken hebben mij in ieder geval geholpen om met meer rust het vliegtuig in te stappen:
Over vliegangst en hoe je ervan afkomt – Lucas van Gerwen
Overwin je vliegangst en word ook een wereldreiziger – Kelly Otte
Daarnaast deel ik op deze website wel vaker persoonlijke reisverhalen. Op deze pagina kun je al mijn reisverslagen vinden. Misschien vind je het ook leuk om deze artikelen te lezen:
In mijn nieuwsbrief deel ik ook regelmatig reisverhalen en tips voor de mooiste bestemmingen. Schrijf je in.
Deze website is mijn full time baan en zoals je misschien begrijpt is het onderhouden van een website zoals deze niet gratis. Daarom zou ik het fijn vinden als je iets koopt of boekt via de links in dit artikel of op deze pagina. Het kost jou helemaal niets extra en ik krijg een kleine commissie. Dank je wel!
Leave a reply