De Jordan Trail: van Umm Qais naar Ajloun | wandelverslag

Ik ben begonnen aan de Jordan Trail! In dit wandelverslag vertel ik je alles over de eerste sectie van Umm Qais naar Ajloun.

Na een dag sightseeing in Amman ben ik aangekomen in het stadje Umm Qais in het noorden van Jordanië. Dit is het startpunt van de Jordan Trail, een langeafstandswandeling van ongeveer 650 kilometer die eindigt in Aqaba in het zuiden van Jordanië. Ik ben uitgenodigd door Visit Jordan en de Jordan Trail Association om de eerste acht etappes van de trail te lopen. Dit is mijn wandelverslag.

Dag 1: Van Umm Qais naar Ziglab

Ik slaap vrij onrustig in Beit Al Baraka. Het bed ligt heerlijk, maar een irritante mug houdt me deels uit m’n slaap. En ik heb natuurlijk van alles meegenomen voor deze trip behalve muggenspray. Gelukkig voel ik me fit en sterk genoeg om te beginnen aan deze wandeling. Zeker na het enorme overheerlijke ontbijt!

De Jordan Trail Association heeft bagagevervoer voor me geregeld, dus ik lever de spullen die ik niet nodig heb tijdens de wandeling en en ga op pad. Het begin van de trail heb ik gelukkig snel gevonden en dan ga ik op zoek naar de markeringen. Een wit-rood vlaggetje, hetzelfde als de langeafstandswandelingen in Nederland. Dat moet goedkomen!

Natuurlijk ga ik na 500 meter al meerdere keren de mist in, maar dat hoort er een beetje bij in het begin. Als ik het eenmaal door heb geniet ik volop van de natuur hier in het noorden van Jordanië. Wist je dat het heel erg groen is hier? Het staat ook bomvol gewassen, hier wordt heel veel groente en fruit geteeld.

Bij een meer loop ik weer helemaal verkeerd. Gelukkig is er een oude man die me in het Arabisch de juiste richting opstuurt. Ik versta er niks van, maar dankzij handgebaren kom ik een heel eind. Ik klim een heuveltje op en pauzeer onder een boom met uitzicht op het meer (Wadi Arab Dam). Ik hou de pauze bewust kort, want door het vele verkeerd lopen heb ik behoorlijk veel tijd verspild en ik heb nog veel kilometers te gaan.

Gelukkig volgt er nu een makkelijker stuk en wandel ik vooral over onverharde wegen en af en toe een asfaltweg. Iedereen die ik tegenkom kijkt me een beetje vreemd aan (ze zien hier zelden vrouwen alleen lopen), maar ze begroeten me vriendelijk. Bij een groep geiten tref ik een paar herders. Ze spreken amper Engels, maar stellen me wel een paar erg persoonlijke vragen. “Ben je getrouwd?” “Heb je kinderen?” “Hoe oud ben je?”. Later kom ik erachter dat deze vragen hier heel gebruikelijk zijn, maar in eerste instantie komt het wat gek op me over.

Halverwege de tocht wordt ik door de markeringen een graanveld ingestuurd. Dit kan toch niet kloppen? Volgens mijn gps klopt het inderdaad. Het voelt zo gek om dwars door de gewassen te wandelen! Mijn kuiten zitten ook al snel vol kleine stekels van de distels die tussen het graan staan. Auw! Heel af en toe spot ik inderdaad een marker, dus ik zit op de goede weg. Ik krijg ook nog een blikje 7Up van een aantal mannen, dat gaat er goed in!

Dan volgt een enorm steile afdaling recht naar beneden. Ik zweet me kapot en ben supervoorzichtig, ik wil echt niet uitglijden. Ik ben zo blij als ik beneden op de onverharde weg sta. Hoewel ik wist dat de etappe van vandaag bestempeld wordt als “zwaar”, had ik echt niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn.

Iets verderop zitten een paar mannen bij een boerderij die vragen of ik thee kom drinken. Omdat ik toe ben aan een pauze, stem ik in. Ik krijg de mooiste stoel aangeboden en een van de mannen blijkt een beetje Engels te spreken, dus we kunnen zelfs een gesprek voeren. Na twee koppen mierzoete thee ga ik weer verder.

Ik kom een enorme kudde geiten tegen en zie veel knalroze bloemen. Hoewel ik inmiddels kapot moe ben, zet ik door en geniet ik nog steeds. Wat is dit een bijzondere ervaring! En bijna iedereen die ik ontmoet is erg vriendelijk en gastvrij.

Twee kilometer voor het eind kom ik door een piepklein dorpje waar ik een paar jongens tref die selfies willen maken. Op zich prima, maar op gegeven moment komen ze iets te dichtbij. Ik zeg er wat van en hoewel ze geen Engels verstaan, snappen ze de boodschap en houden ze afstand. Zonder verdere problemen vervolg ik mijn weg.

Helemaal bezweet en vol schrammen kom ik aan bij m’n eerste slaapplaats op de Jordan Trail, Ziglab Ecopark. Ik ben enorm opgelucht, ik heb het gehaald! Het Ecopark is een ware oase. Veel bomen en schaduw en ik slaap in een klein huisje. Na een snelle maaltijd en een verfrissende douche lig ik vroeg in bed. Morgen staat er weer een pittige dag op het programma.

• Afstand: 25,5 kilometer (bij mij stond de teller uiteindelijk op 29,5 kilometer)
• Moeilijkheidsgraad: Moeilijk

Dag 2: Van Ziglab naar Beit Idis

Ik heb als een blok geslapen vannacht in mijn kleine boshuisje. Na weer een heerlijk ontbijt ga ik op tijd op pad. Al voor ik het Ecopark uit ben, heb ik een paar vervelende honden achter me lopen die vervelend dichtbij komen. Mijn wandelstok schrikt ze niet af, maar zodra ik naar de grond buig om een steen te pakken, nemen ze afstand. Goed om te weten!

Bij een paar huizen klim ik een berg op en loop ik voor een groot deel door het hoge gras. Het begint al goed vandaag! Ik kan totaal geen markeringen vinden en loop vooral op de gps. Een beetje irritant, maar zo kom ik er in ieder geval. Het pad omlaag is weer megasteil en ik doe m’n best om niet uit te glijden. Ik kom gelukkig veilig aan in het dal.

Na een korte pauze met Snickers, mijn favoriete trailsnack, moet ik weer omhoog. Hoewel het pad niet heel steil is, is het toch pittig door de warmte. Er is geen schaduw en de zon schijnt uitbundig. De temperatuur tikt 25 graden aan. Lekker zweten dus!

Onder een boom zit een groepje mannen die graag een praatje met me willen maken. Omdat ik nog veel kilometers te gaan heb, hou ik het heel kort. Als ik verder loop, blijkt een van de mannen achter me aan te lopen. Meestal willen ze me dan iets geven, maar deze wil praten (hij spreekt geen Engels). Hij wordt wat vervelend en begint zelfs zoengeluiden te maken. Boos worden helpt niet, dus geef ik hem een klein tikje met mijn wandelstok. Daar schrikt hij van en hij loopt gelukkig meteen weg. Ik wandel snel door en passeer een grote groep schapen en wat vriendelijke herders. Blij dat er nu een soort van buffer tussen mij en de man zit.

Ik app het voorval door naar de Jordan Trail Association en de Jordan Tourism Board en ze melden het voorval bij de politie. Ze nemen het hier hoog op als toeristen lastiggevallen worden, een veilige gedachte.

Na dit incident gaat het gelukkig allemaal redelijk vlot. Na een kort stuk door hoog gras, volg ik vooral brede onverharde wegen. Bij een boerderij zijn wat agressieve honden, maar die weet ik flink op afstand te houden door te doen alsof ik met een steen gooi. Ik vind het absoluut niet leuk, maar dat is blijkbaar het enige wat werkt hier.

De uitzichten worden steeds mooier en ik kom zelfs langs een prachtige stenen boog. Zonder problemen kom ik aan bij de stad Pella. Hier wordt ik door de Tourism Police aan de kant gezet die me wat vragen stelt en mijn paspoort wil zien (is blijkbaar heel normaal). Hij wijst me een alternatieve route, zodat ik de beroemde Romeinse ruïnes van Pella nog even van dichtbij kan zien. Mooi!

Daarna volgt een lange weg bergopwaarts. Het is superwarm, dus ik hop van boom naar boom om steeds in de schaduw wat te drinken. Ik ben blij dat ik vandaag ruim 4 liter water heb meegenomen, het is echt nodig! De laatste kilometers zijn erg fijn. Het pad gaat door een drooggevallen rivierbed en is hierdoor erg goed te volgen. Ik geniet er enorm van. Het is ook wel even lekker rustig zonder mannen en honden, haha!

De tocht omhoog uit het rivierbed is pittig. Het gras waar ik doorheen moet komt tot halverwege mijn buik. Mijn legging en mijn sokken zijn weer bezaaid met stekels. Als ik eindelijk weer op een weg ben, ben ik zo ontzettend blij! De eigenaar van de homestay van vanavond haalt me op van de trail (ik kan die twee kilometer extra echt niet meer lopen) en ik slaap in een eigen huis op een matras op de grond. Links staat het huis van zijn broer en zelf woont hij in het huis rechts met zijn ouders.

Ze spreken amper Engels, dus alles gaat via Google Translate, maar dat geeft niet. Af en toe komen de kinderen langs om te kletsen en ze geven met tekeningen. Ze bieden ook nog aan om me een tour te geven door het stadje, maar ik kan echt niet meer na deze twee loodzware dagen. Ik wil alleen maar douchen, eten en slapen. Ze begrijpen het gelukkig (hoop ik) en na het overheerlijke avondeten lig ik heel vroeg in bed.

• Afstand: 22,4 kilometer (bij mij stond de teller op 25 kilometer)
• Moeilijkheidsgraad: Moeilijk

Dag 3: Van Beit Idis naar Rasoun

Rond een uur of vier schrok ik wakker van de moskee die naast het huis staat, ik was even vergeten dat ze die hier hebben. Gelukkig val ik daarna weer in slaap. Voor het ontbijt mag ik naar binnen bij de familie. Waar ik even rondkijk in de rijkgedecoreerde ontvangstkamer. De vader van Fadi (de host) was vroeger een belangrijk dichter en staat veelvuldig met de Jordaanse royals op de foto. Bijzonder!

We ontbijten met de familie en dat is een bijzondere gebeurtenis. Alles wordt uitgespreid op een plastic zeil op de grond en we eten met onze handen. Ik versta niets van de gesprekken, maar ik voel gewoon dat het lieve mensen zijn en dat ze het onwijs bijzonder vinden dat ik er ben. Dat doet me goed.

Iets na negen uur sta ik weer op het pad. Ik heb echt zin in de wandeling vandaag. Na twee zware dagen lijkt vandaag op papier veel makkelijker. En dat is hij ook! Het pad is onwijs goed aangegeven, ik zie overal heldere markeringen. Bovendien is het nergens echt heel zwaar. Er zitten wel wat klimmetjes in, maar die zijn kort en als beloning krijg ik fantastische uitzichten. Ik zie ook een groep honden, maar zodra ze mij zien zijn ze meteen weg. Dat is nog eens handig.

Hoewel het vandaag ruim 30 graden is, heb ik daar niet veel last van, want ik loop voor een groot deel door een droog rivierbed onder de bomen. Het enige waar ik wel last van heb zijn muggen. Ik neem me voor om volgende keer echt muggenspray mee te nemen.

Na die zware eerste dagen voelt deze dag als een frisse wind en dat had ik echt even nodig. Ik heb zoveel plezier in de wandeling! Ik tref voor het eerst een paar andere wandelaars, twee vrouwen die deze etappe lopen onder leiding van een gids. Een van de vrouwen is Nederlands, leuk om even te kletsen en ervaringen uit te wisselen.

In overleg met Mohammad, de host van mijn volgende homestay, loop ik zelfs een paar kilometer extra. Scheelt morgen weer. Het is overigens naar beneden, dus lekker makkelijk. Hij pikt me op en we zijn in 10 minuten bij z’n huis op de berg. Het uitzicht is fenomenaal! Er is ook een wasmachine, dus ik kan lekker even de was doen. Naast mij slaapt er ook een Frans meisje in de homestay. We hebben elk een eigen kamer en delen de badkamer. Prima!

Het avondeten is weer goed verzorgd en erg gezellig. Zo fijn om ook eens niet helemaal kapot te zijn na een dag wandeling. Kom maar op met dag 4!

• Afstand: 15,2 kilometer (ik liep door naar het volgende dorp en kwam uit op 18,7 kilometer)
• Moeilijkheidsgraad: Gemiddeld

Dag 4: Van Rasoun naar Ajloun

Na een superlekker ontbijt zet Mohammad me weer af bij de trail. Het eerste stuk gaat vooral over een smalle asfaltweg. Na een paar honderd meter schrik ik me kapot, ik loop langs een grot vol blaffende honden. Ik durf bijna niet verder, maar zie dat ze gelukkig allemaal vast zitten. Toch hou ik ze goed in de gaten als ik er voorbij loop. Inmiddels heb ik voor de zekerheid een steen in mijn tas gestopt.

Ongedeerd kom ik aan in een stadje waar ik flink aangestaard wordt. Ze vinden mij hier blijkbaar echt een bijzondere verschijning, haha! Ze roepen me regelmatig na “Welcome to Jordan!” Leuk hè? Het pad is vandaag weer goed gemarkeerd en ik ga als een speer. Rond half 11 ‘s ochtends heb ik de helft van de afstand al gedaan.

Ik wil even pauzeren op een steen onder een boom en hoor in de verte geblaf. Er is een boerderij, dus er zijn honden. Ik zie ze echter steeds dichterbij komen. Ze komen naar mij toe! En het zijn er niet twee of drie, ik tel er minstens zes of zeven. Dat is niet fijn! Het is niet een pad waar je makkelijk uitwijkt, dus ik pak mijn spullen weer in en loop rustig terug naar de huizen waar ik net langskwam. Honden worden nog agressiever als je gaat rennen, dus dat doe ik vooral niet.

Terwijl ik terugloop zie ik opeens twee grote zwarte honden pal naast het pad zitten. Ze laten hun tanden zien en beginnen ook te blaffen en op me af te komen. De angst kruipt naar mijn keel. Een paar honden zijn ok, maar dit zijn er echt te veel. Gelukkig werkt het truckje met de steen en blijven ze op afstand. Bij de huizen aangekomen zie ik de honden niet meer en vraag ik de Jordan Trail Association naar een alternatieve route. Ik ga hier echt niet langs.

Er zijn twee opties, of ik ga via de asfaltweg verder en sla zo een groot stuk over, of iemand geeft me een lift naar een punt iets verderop. Dat laatste is al in gang gezet, dus na een paar minuten wordt ik opgehaald door een vriend van Mohammad, die me bij Tel Mar Elias, een bedevaartsoort afzet. Fijn dat dit kon!

Daar wordt ik gelijk uitgenodigd om een kopje thee te drinken bij de directeur. Ik ben niet de enige toerist, er is ook een Australisch stel met een baby en zij zijn met hun gids op pad. Ik mag mee met hun rondleiding, dus dat is wel leuk. Zo leer ik ook nog eens wat. Op deze plek stonden lang geleden twee belangrijke kerken, nu zijn er slechts nog ruïnes over. Er zijn nog delen van de oude mozaïekvloeren te zien, erg bijzonder! De gids waarschuwt me nog voor honden op de trail. Hij is zelf een paar maanden geleden gebeten en moest toen meteen naar het ziekenhuis. Ik ben zo blij dat ik dit stuk heb overgeslagen!

Na een groepsfoto ga ik verder met de trail, het is nog maar even kilometer naar Ajloun en ik heb alle tijd. Ik volg eerst de asfaltweg naar beneden en beland al snel in een veld dat ik moet doorkruisen. Gelukkig staan er af en toe duidelijke markeringen op de stenen, waardoor ik niet te veel op mijn GPS hoef te kijken.

In het dal hoor ik gerinkel; er is een kudde geiten in de buurt. Ik merk meteen mijn angst, meestal zijn er ook honden in de buurt. Ik roep hard Marhaba (hallo in het Arabisch), zodat de herders weten dat ik er ben. Er blijken geen honden te zijn en de herders nodigen me uit voor thee en een broodje falafal. Dat gaat er goed in! Naast mij probeert een pasgeboren geitje te gaan staan (de navelstreng zit er nog aan), zo schattig!

Ik neem afscheid en vervolg mijn weg naar Ajloun. Er zitten nog wat steile klimmetjes in, dus ik hou regelmatig een paar minuten pauze. Ik kom alsnog supervroeg aan bij mijn accommodatie van vannacht, het Ajloun hotel. Het hotel kan wel een update gebruiken (er is volgens mij al 30 jaar niets aan gedaan), maar de eigenaren zijn erg vriendelijk en ik heb een schitterend uitzicht vanaf mijn kamer op de groene heuvels en het kasteel. Fijn!

• Afstand: 16,9 kilometer (ik had de dag ervoor wat extra gelopen en heb een stukje overgeslagen, dus ik liep uiteindelijk 13 kilometer)
• Moeilijkheidsgraad: Gemiddeld

Het kasteel van Ajloun

Na een uurtje relaxen in mijn kamer wandel ik nog even de heuvel op naar het kasteel van Ajloun. Het kasteel is in de twaalfde eeuw gebouwd en veelvuldig uitgebreid. Lang geleden had het iets van 7 verdiepingen, nu zijn er nog 2 of 3 over. Het is alsnog een gigantisch bouwwerk en ik vermaak me zeker een uur met het ontdekken van alle gangen, trappen, grote ruimtes en uitzichtpunten. Leuk om tijdens zo’n langeafstandswandeling wat cultureels te doen!

Terug in het hotel krijg ik weer een grote maaltijd en na een kopje thee met opa en oma duik ik snel mijn bed in. Ondanks de vervelende honden heb ik echt een heerlijk relaxte dag gehad!

Dit was het verslag van mijn wandeling op de eerste sectie van de Jordan Trail, van Umm Qais naar Ajloun. Lees nu het vervolg: De Jordan Trail: van Ajloun naar Salt.

Meer mooie beelden zien van mijn reis in Jordanië? Neem dan een kijkje op mijn Instagram voor leuke video’s en een reeks met hoogtepunten uit mijn stories.

Lees meer over Jordanië

Lijkt het je gaaf om de Jordan Trail te lopen of een reis maken naar Jordanië? Deze reisgidsen zijn erg handig om je voor te bereiden op een onvergetelijke reis naar Jordanië. 

Dominicus – Jordanië

Lonely Planet Jordan (Engelstalig)

Daarnaast kun je op deze website ook meer lezen over een vakantie in Jordanië. Lees ook:

• Is reizen in Jordanië veilig voor vrouwen? Mijn ervaring & tips
• Waarom de Jordan Trail op je bucket list moet staan (+ praktische tips)
• De 16 mooiste Amman bezienswaardigheden & tips

En als je het gewoon leuk vindt om reisverslagen te lezen, neem dan een kijkje op mijn pagina met reisverslagen. 

In mijn nieuwsbrief deel ik ook regelmatig reisverhalen en tips voor de mooiste bestemmingen. Schrijf je in.

Deze website is mijn full time baan en zoals je misschien begrijpt is het onderhouden van een website zoals deze niet gratis. Daarom zou ik het fijn vinden als je iets koopt of boekt via de links in dit artikel of op deze pagina. Het kost jou helemaal niets extra en ik krijg een kleine commissie. Dank je wel!