Wandelen in Saguaro National Park | Mijl 117-202 | Reisverslag Arizona Trail #4

De cactussen worden groter en groter, we beklimmen bergen en en wandelen in Saguaro National Park. Het vervolg van de Arizona Trail.

Terug op de Arizona Trail

Na een fijne ochtend en avond in Tucson gaan we met de taxi terug naar Colossal Cave. Het is vier uur ‘s middags en het is vandaag een warme dag (28 graden), dus ik ben blij dat we laat starten met wandelen vandaag.

Lees ook: Ultieme test van je doorzettingsvermogen | Mijl 50-117 | Reisverslag Arizona Trail #3

De Arizona Trail in de omgeving van Colossal Cave blijft indrukwekkend met honderden enorme saguaros. We moeten ruim zeven mijl vandaag, dan zitten we namelijk vlakbij de parkgrens van Saguaro National Park. De temperatuur is al snel aangenaam en ondanks de loeizware tas (er zit voor ruim vijf dagen eten in) vlieg ik over de trail. Ik had verwacht in het donker te lopen, maar ben net voor zonsondergang bij de parkgrens. Tent opgezet tussen de cactussen, eten en naar bed.

Wandelen in Saguaro National Park

De volgende ochtend ben ik vroeg wakker en hoor al voor vijf uur ‘s ochtends de eerste hikers langs de tent lopen. Veel moeten het nationaal park in een keer doorkruisen (bijna 18 mijl) omdat je alleen met een permit in het park mag overnachten. Wij hebben gelukkig zo’n permit en hoeven daardoor slechts 13 mijl te lopen vandaag. Klinkt makkelijk, maar dat is het niet, want het is 13 mijl aan een stuk klimmen, richting de top van Mica Mountain. Bijna 2000 hoogtemeters, best pittig dus.

Na een paar minuten wandelen staan we in Saguaro National Park. Urenlang loop ik tussen de gigantische cactussen, ze blijven indrukwekkend om te zien en ik maak honderden foto’s.

Het pad gaat steeds meer omhoog en ik moet me echt concentreren op de klim. Ter motivatie doe ik voor het eerst oordopjes in met muziek. Voor de grap zet ik mijn Nederlandstalige playlist op en zing ik Bloed, zweet en tranen van André Hazes terwijl ik me een weg omhoog baan tussen de torenhoge cactussen.

De zon is weer ongenadig vandaag en ik zweet me kapot, er is weinig schaduw. Na acht mijl klimmen kom ik op de Grass Shack campground, waar Paolo ligt te chillen. Na een luie lunchpauze gaan we weer op pad. We moeten nog zo’n 800 meter omhoog klimmen de laatste 4,5 mijl. En dat zijn heel veel traptreden. De klim voelt eindeloos, maar ik ben gelukkig ruim voor zonsondergang in Manning Camp op 2400 meter hoogte.

Het is hier fris, maar ik ben echt zo blij dat we een permit hebben om hier te slapen. Het is een primitieve camping, met een pit toilet, bear boxes (er zitten hier blijkbaar beren en poema’s) en water haal je uit de waterval. Prima.

Daar is de vermoeidheid

Hoewel ik vrij euforisch ben geëindigd na de zware klim van gisteren, gaat het vandaag niet helemaal lekker. Het is nog ruim een uur klimmen naar het hoogste punt van de trail (ik kan niet meer!) Daarna alleen maar naar beneden. De uitzichten zijn weergaloos.

Ik moet wel goed oppassen bij het naar beneden lopen, want het zijn allemaal losse stenen. Aangezien ik best klunzig ben, maak ik dan een ongemakkelijke schuiver op het pad. De schade valt gelukkig heel erg mee.

Na een lange break bij een riviertje voel ik me uitgeblust. Het is aardig warm aan het worden en we “moeten” nog zeker negen mijl lopen. Het valt me zo zwaar! Hoewel ik liters water drink, hoef ik ook amper te plassen. Niet goed dit. Als ik Paulo weer zie, zegt hij doodleuk dat we nog zes mijl doorgaan in plaats van de afgesproken vier. Dat gaat er bij mij niet in, dat doet hij dan maar alleen.

Ik doe de laatste vier mijl op karakter, ik kan niet meer. Voor het eerst in weken zet ik alleen m’n tent op. Helemaal alleen ben ik gelukkig niet, 50 meter verderop kamperen een Britse en een Australiër.

Slapen doe ik die nacht amper, maar ik heb wel besloten om vandaag te gaan knallen. Ik heb behoefte aan rust en als ik nu doorzet, kan ik over drie dagen een heerlijke zero nemen.

Ik vertrek nog voor zonsondergang, en ben na 45 minuten alweer bij Paulo. Zonder pauze wandel ik maar liefst zes mijl (inclusief bergbeklimming) voor negen uur ‘s ochtends. En dat voelt goed! Ik klets ondertussen regelmatig met een paar andere hikers die ik steeds tegenkom, Bee uit Engeland en Ben uit Australië.

Na een lange rustpauze bij een riviertje, ben ik klaar voor de laatste zes mijl vandaag. En die is pittig! Eerst helemaal omlaag langs een smal pad langs de berg (de uitzichten zijn onwaarschijnlijk mooi!) enn dan een flinke klim omhoog. Na ruim 18 mijl zetten we de tent op in het bos (deze keer weer gezellig met Paulo) en val ik als een blok in slaap.

Klunzige Co bij Mount Lemmon

De volgende ochtend begint met een zware klim, Mount Lemmon is aan de beurt. Deze trail is door alle steile klimmen erg zwaar, nog veel zwaarder dan ik had verwacht. Maar ik zet door, want ik wil naar Utah! Het pad is echt megasteil, vol rotsblokken en met prachtige uitzichten die alle pijn doen vergeten (ik heb nog spierpijn van Mica Mountain twee dagen geleden). Ik doe bijna vier uur over vijf mijl, een persoonlijk record qua traagheid haha.

Daarna steek ik met regelmaat de Lemmon Creek over. Er liggen altijd wel wat stenen in zodat je droog over kunt steken. Bij een oversteek gaat het mis. De steen kantelt onder mijn voet, ik verlies mijn evenwicht en lig opeens midden in het riviertje. Het is slechts 15 centimeter diep, maar ik ben volledig doorweekt. Weer op de kant barst ik in lachen uit, dit is echt iets wat alleen mij kan overkomen.

Hoewel het de laatste dagen steeds loeiheet was, is het vandaag erg fris, dus ik wandel zo snel mogelijk door om warm te blijven. Niet veel verder is namelijk het dorpje Summerhaven, waar ik in het toilet van het restaurant droge kleren aantrek en een kipburger met friet verorber. Ik voel me meteen een stuk beter.

Trailname “Bandaids”

Na de lunchpauze lopen we weer verder over een bergkam. De uitzichten zijn spectaculair, alleen slaat het weer volledig om. Sneeuw, hagel, wind en er is zelfs een beetje onweer. Op gegeven moment lopen we omlaag over een onverharde weg vol losse stenen.

Door het weer is alles nog gladder geworden en uiteraard maak ik ook hier weer een flinke schuiver. Een flinke schuurplek op m’n been en twee bloedende vingers is het gevolg. Paulo plakt een paar pleisters en hiermee is mijn trailname “bandaids” geboren. Dit is niet de eerste en ook zeker niet de laatste pleister van deze trail.

De tent zetten we heel snel op in de regen. Ik bibber als een rietje,trek al m’n droge kleren aan (voor zover ik die nog heb), drink thee en eet noodles (beide met dank aan Paulo, ik bibberde te erg om mijn vuur aan te krijgen) en voel me daarna weer goed.

Ook deze nacht slaap ik weer als een blok. De volgende dag is het gelukkig droog, alleen zijn al onze spullen doorweekt. Ik trek natte sokken en natte schoenen aan, geen gouden combinatie. Gelukkig is het pad vandaag goed te doen. Veel dalen en korte klimmen. Helaas krijg ik al snel een paar blaren, waardoor mijn voeten aardig pijn beginnen te doen. Ik word ingehaald door een paar mountainbikers. De laatste roept “you’re amazing!” naar me en dat sterkt me om door te blijven lopen.

Eerste zero in Oracle

Ik ben superblij als ik bij Highway 77 aankom. Samen met Paulo lift ik naar het dorpje Oracle vier mijl verderop. We nemen hier een zero en slapen twee nachten in een fijn tuinhuisje. Lekker eten, douchen, blaren bestuderen en heel veel Netflix. Even bijkomen van de eerste twee weken op deze geweldige trail. De eerste 200 mijl van de Arizona (ik zit al op een kwart!) zijn in the pocket.

Lees nu het volgende reisverslag: Alleen verder op de AZT | Mijl 202-258

Volg mijn avontuur!

Tijdens deze reis plaats ik regelmatig updates op mijn Facebookpagina en op Instagram. Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief als je geen enkel reisverslag wilt missen.

Vind je het leuk om mij tijdens mijn wandeling te steunen? Een kop koffie is altijd welkom!

Hoi, en wat leuk dat je deze disclaimer leest! Zoals je misschien begrijpt is het onderhouden van een website zoals deze niet gratis. Zou je deze website willen steunen? Als je iets koopt of boekt via de links op deze pagina krijg ik een kleine commissie. Het kost jou niets extra. Dankjewel!