Ultieme test van je doorzettingsvermogen | Mijl 50-117 | Reisverslag Arizona Trail #3

Tijdens de tweede week op de Arizona Trail heb ik het zwaar. Mijn doorzettingsvermogen wordt flink op de proef gesteld. Wat doe je dan? Vooral doorgaan!

Dag Patagonia!

De eerste vijftig mijl van de Arizona Trail zit er op. Na een nachtje welverdiende rust en veel lekker eten verlaten we Patagonia. Inmiddels heb ik een hoed tegen de zon, geen overbodige luxe in Arizona. Tot dusver hebben we nog geen wolk gezien en het lijkt nog wel even zo te blijven.

Tijdens de wandeling uit Patagonia ben ik niet te genieten. Het wandelen valt me opeens zo zwaar. Het gaat omhoog over een asfaltweg, die later een onverharde weg wordt. We moeten regelmatig opzij gaan voor auto’s en er liggen af en toe delen van dode dieren langs de weg. Heel goor!

Ik kan er even niet van genieten en daar baal ik van. Ik “moet” tenslotte nog ruim 9 weken wandelen op de Arizona Trail voor ik bij de grens met Utah ben. Na 2 uur lopen klaart m’n humeur gelukkig wat op. De uitzichten zijn prachtig en het lukt me weer om die te waarderen. We zetten de tent vandaag vroeg op, morgen volgt een zware dag.

Lekker steil omhoog

Na een goede nacht gaan we vroeg op pad. Ik laat Paolo vooruit gaan, ik ben namelijk tergend langzaam bergop. En dat is wat ik moet doen, urenlang omhoog wandelen. En dat is pittig. Het ergste stuk van de klim is de allerlaatste mijl. Dan gaat het pad recht omhoog, bijna 1000 voet (ruim 300 meter klimmen in 1,5 kilometer). De zon is ongenadig, het is ontzettend warm, ik krijg amper lucht en barst bijna in tranen uit. Wat is dit zwaar! Ik blijf mezelf pushen, je kunt dit. En ja, ik kan het, na ruim vier uur klimmen ben ik eindelijk op de top van de berg. Wat een opluchting. En ik ben ook wel een beetje trots op mezelf, ik kan dit!

Daarna is het een hele relaxte wandeling, bergafwaarts door het bos. Bij een kreek tref ik Paulo en we nemen een hele lange lunchpauze. Dat hebben we wel verdiend.

Het is grappig hoe je emoties op zo’n trail van het ene op het andere moment kunnen verschillen. Het stuk van de trail na de kreek is namelijk het mooiste tot nu toe. Over een smal pad langs de berg net ongelooflijk mooie uitzichten.

Ik heb onmiddellijk mijn energie weer terug en we redden vandaag voor het eerst 15 mijl. Een mooie prestatie! Kamperen doen we tussen de koeien.

Hoewel ik niet al te best slaap, heb ik de volgende dag enorm zin om op pad te gaan. Het wordt een geweldige dag. De trail is niet al te moeilijk (geen heftige klimmen of dalingen) en de uitzichten zijn vrijwel continu overweldigend mooi. We komen o.a. langs Kentucky Camp, hier staat een oud huis dag stamt uit de negentiende eeuw toen hier goud werd gevonden. Van de beheerder mogen we hier zo lang relaxen als we willen en dat is fijn. Vers drinkwater, een toilet, stroom en afvalbakken. Precies datgene wat je als langeafstandswandelaar nodig hebt.

Trail Magic!

‘s Middags volgt er onverwachte trail magic. Heb je daar ooit van gehoord? Je ziet het regelmatig langs de langeafstandswandelpaden in Amerika, waarbij mensen leuke dingen achterlaten voor wandelaars. Meestal is het water, maar soms is het enorm uitgebreid. En dat is vandaag het geval!

Iemand heeft stoelen, koelboxen en nog meer langs de trail gezet. Samen met een andere hiker genieten we volop van alle lekkernijen. Er is zelfs vers fruit en zelfgemaakte appeltaart! Ook staat er een enorme box met handige dingen voor hikers, zoals pleisters, pijnstillers en toiletpapier. Ik neem een zakje mix voor energiedrank en een mini zonnebrand mee. Ontzettend handig!

Daarna volgt een prachtig stuk door een golvend landschap, zo mooi! Er is op deze sectie weinig water en de volgende plek waar we water filteren ziet er ronduit smerig uit. Een bak vol alg. Het water eronder is gelukkig helder en smaakt verrassend goed (twee keer gefilterd voor we het drinken). Niet veel verder zetten we de tent neer op mijl 87.2. Wat een heerlijke dag!

Een zware dag met een emotionele dip

De volgende dag begin ik vol goede moed aan de trail. Ik heb bij de volgende waterbron afgesproken bij Paulo en dat is maar liefst 9 mijl. Dacht ik, als ik later nog eens kijk blijkt het 12.5 mijl te zijn en dat is een flinke afstand!

Ik zet door, maar het gaat niet bepaald van een leien dakje. Tijdens een korte break leg ik m’n wandelstokken per ongeluk in een cactus en het komende uur ben ik vooral bezig om naalden uit m’n hand te verwijderen. Het begint ook aardig op te warmen waardoor ik steeds meer last krijg van schuurplekken, dus ik kleed me twee keer om. Niet heel fijn allemaal. Ondertussen worden de cactussen groter en groter, ondanks de warmte kijk ik m’n ogen uit. Erg bijzonder om te zien.

Tegen een uur of een kom ik uitgeput aan bij de waterbron. Ook hier is geen schaduw, Paulo heeft zijn tent opgezet voor wat verkoeling, heel fijn.

Na een lange break gaan we door en zien we de 100 mijl marker. We hebben al 100 mijl gelopen, mog 700 te gaan! Het pad is prachtig langs de bergen tussen de cactussen, maar na een uur wordt het me echt even te veel. Ik plof midden op de trail neer om een potje te janken. Soms moet dat even. Paulo weet me gelukkig vrij snel op te vrolijken.

Die nacht slapen we onder de sterren tussen de cactussen en de volgende ochtend is mijn goede humeur weer helemaal terug. Om de hitte te vermijden vertrekken we voor zonsopkomst. Vlak na onze kampeerplek staat een bearbox gevuld met water en lekkere snacks (trail angels zijn geweldig!)

Daar zijn de eerste saguaro’s!

Ik heb een goed tempo, loop in minder dan twee uur maar liefst 5 mijl. Een record! Ik passeer Interstate 10 (met de beroemde slangentunnel) en daarna begint een van de gaafste delen van de trail. Opeens loop ik tussen de metershoge saguaro’s! Ik merk amper wat van de hitte en maak honderden foto’s. Dit is echt zo ontzettend gaaf! En een van de redenen dat ik ervoor koos om deze trail te lopen.

Rond het middaguur kom ik aan bij Colossal Cave, een toeristische highlight in de regio. Hier tref ik veel andere hikers, zijn er ijskoude margaritas en gefrituurde kip (geen vlees eten is heel lastig in Arizona. Op de trail lukt het wel, maar in de dorpjes is het bijna niet te doen).

Met Paulo weeg ik de opties af. Het is nog zeven mijl lopen naar de grens van Saguaro National Park. De enige plek waar we mogen overnachten ligt op 20 mijl. Aangezien dat bergop is, is dat (voor mij) niet te doen in een dag. En zeven mijl is eigenlijk veel te weinig.

Terwijl ik nog zit te dubben, heeft Paulo opeens een taxi naar Tucson klaarstaan. We slapen een nachtje in een hotel! Douchen, schone kleren en lekker eten. Downtown Tucson heeft veel gezellige restaurants en cafés! Na een fijne avond en ochtend in Tucson ben ik weer helemaal opgeladen voor de wandeling naar Saguaro National Park.

Volgende reisverslag: Wandelen in Saguaro National Park | Mijl 117-202

Volg mijn avontuur!

Tijdens deze reis plaats ik regelmatig updates op mijn Facebookpagina en op Instagram. Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief als je geen enkel reisverslag wilt missen.

Vind je het leuk om mij tijdens mijn wandeling te steunen? Een kop koffie is altijd welkom!

Hoi, en wat leuk dat je deze disclaimer leest! Zoals je misschien begrijpt is het onderhouden van een website zoals deze niet gratis. Zou je deze website willen steunen? Als je iets koopt of boekt via de links op op deze pagina krijg ik een kleine commissie. Het kost jou niets extra. Dankjewel!