Na een tweede zero in een week tijd heb ik veel zin om weer op pad te gaan. Dat is maar goed ook, want de komende dagen zijn erg zwaar.
Terug tussen de slangen
Op maandag sta ik om negen uur (openingstijd) bij het postkantoor in Kearny om mijn pakjes te droppen. Nog geen twintig minuten later zit ik in de auto terug naar de Arizona Trail. Het is vandaag qua temperatuur een stuk aangenamer dan de afgelopen dagen (het was 30-35 graden en nu 26) en dat is zo fijn!
Lees ook: Alleen verder op de AZT | Mijl 202-258 | Reisverslag Arizona Trail #5
De wandeling is niet al te moeilijk vandaag en volgt vooral de Gila River (met wat ups en downs. Een mooi pad tussen de cactussen. En de snakes are out. Al na anderhalve mijl zie ik de eerste ratelslang en ik zie geregeld eentje wegschieten in de bosjes. Tegen het eind van de dag stap ik bijna op een ratelslang, hij schrok er net zo van als ik en ik kan op tijd wegspringen. Ik loop gelukkig met wandelstokken, zo zit er altijd een stok tussen mij en de slang. Geeft iets meer rust.
Na zestien mijl volgt een flinke beklimming, maar er komt regen aan dus ik twijfel of ik de vallei wil verlaten. Ik probeer het een paar honderd meter, maar op de berg waait het enorm. Ik ga terug en zet m’n tent tussen de bomen (en de koeien) op. Voelt een stuk meer beschut.
Ik heb die nacht amper last van de wind, een goede beslissing om hier te kamperen. Wel gaat het hard regenen in de loop van de nacht, ‘s ochtends ontstaat er een flinke modderpoel rondom mijn tent. Alle spullen (warme kleding en slaapzak) zijn gelukkig droog en pak ik snel in. Mijn tent en het onderzeil zijn doorweekt en zitten onder de modder. Een zorg voor later.
Het is na een paar minuten enigszins droog en ik ga snel op pad. Er komt onweer aan, ik heb dus geen idee hoe deze dag gaat verlopen. Ik wil in ieder geval geen gekke dingen doen en hou de lucht angstvallig in de gaten.
Schuilen voor onweer en regen
Het landschap is geweldig mooi met bijzondere rotsformaties, saguaro’s en mooie uitzichten. Ik geniet met volle teugen, ook al ben ik een beetje angstig voor de donder die ik in de verte hoor. Op gegeven moment ben ik ongeveer een halve mijl van het hoogste punt verwijderd en wordt het steeds donkerder. Uit voorzorg ga ik tegen een rotswand zitten. Maar goed ook, want het begint toch te onweren en te hagelen!
Halverwege de storm komt er nog een andere hiker langs, die doodleuk doorloopt naar het hoogste punt. Mij niet gezien. Na een uur is het weer rustig en wandel ik verder. Ik ben blij dat ik op dat punt gestopt ben, want er zijn verder op het pad weinig schuilplekken.
Het is adembenemend mooi. Door de laaghangende bewolking heeft het iets mysterieus en ik kijk mijn ogen uit. Dit is waarom ik deze trail loop. Arizona is zo ontzettend mooi! Bij een regenwateropvangtank kan ik mijn natte spullen grotendeels laten drogen. Al begint het daar ook weer te regenen, maar ik kan gelukkig droog zitten onder het dak van de tank.
Daarna wandel ik nog zo’n ach mijl door tot ik mijn tent neerzet op de meest fotogenieke locatie tot nu toe; met uitzicht op Picketpost Mountain tussen de saguaros. Ik ben helemaal gelukkig en voel me geweldig na deze dag. Het was heftig, maar ik ben trots op mezelf dat ik heb geluisterd naar mijn instinct. Een mooi leermoment.
Hikerbubbel
Ik slaap die nacht erg goed en heb er de volgende dag helemaal zin in. Al voor zes uur ‘s ochtends zet ik de eerste stappen op het pad. Na vier mijl kom ik op een parkeerplaats vol hikers. Ik heb de afgelopen twee dagen vrijwel niemand gezien, dus het is even wennen, haha! Ik zit opeens in een hikerbubbel, veel mensen hebben de storm uitgezeten in het stadje Superior (waar het veel slechter weer was dan op de trail) en die komen nu weer het pad op.
In totaal kom ik een stuk of tien hikers tegen, veel nieuwe gezichten, maar ook een aantal oude bekenden zoals Gaucho en Dave (ontmoette ik op de tweede dag van de trail). Erg gezellig! De wandeling gaat het Superstition gebergte in, er moet weer geklommen worden! Aan het eind van de dag nog zo’n 1000 hoogtemeters, dat is echt zo zwaar! Na zo’n 20 mijl (32 kilometer) zet ik moe maar voldaan mijn tentje op in een bos.
Ik slaap ongelooflijk slecht die nacht. Ik weet niet waardoor het komt, maar ik kijk elk uur op de klok. Om half zes sta ik op, met de intentie om er toch een goede dag van maken.
Superstition Mountains; kan het nog moeilijker?
De eerste twee mijl gaat redelijk snel, daarna begint het minst leuke deel van de trail tot nu toe. Door een paar eerdere stormen en de storm van gisteren is de trail deels weggeslagen. Je moet echt je weg zoeken tussen de rotsen door en er zijn veel bosjes met pijnlijke takken.
Na een flinke klim is het pad aan de andere kant van de berg veranderd in een modderstroom en zijn er eindeloze grasvelden waar ik continu verdwaald raak. En ik wordt er moedeloos van, ik had flink wat mijlen bedacht voor vandaag, maar het schiet totaal niet op.
Gelukkig ben ik niet de enige die me zo voelt. Ik kom geregeld andere hikers tegen die zich net zo voelen. En dat is eigenlijk heel fijn en het maakt de dag een stuk draaglijker. Aan het eind van de dag volgt nog een extreem steile daling en meteen daarna een extreem steile klim. Mijn achillespezen doen hierna echt enorm veel pijn. Yikes, ik hoop maar dat dit geen blijvende blessure is.
Na iets meer dan vijftien mijl hou ik ermee op voor vandaag en zet m’n tent neer op de zijkant van een berg. Met waanzinnig uitzicht en ik krijg gezelschap van vier andere hikers. Toch nog een prima einde van een zware dag.
Ik slaap als een blok (yes!) en ben voor zes uur ‘s ochtends alweer op pad. Hoewel het een korte wandeldag is, staat er nog een stevige klim op het programma en die wil ik zo vroeg mogelijk doen. Het belooft namelijk weer een warme dag te worden. Gelukkig gaat het als een speer en sta ik sta voor half acht ‘s ochtends al op de top van de berg.
Daarna volgen veel steile dalingen en een flink stuk door een veld vol koeien en stieren die het pad blokkeren. Ook is er een lastig stuk door een wash out, een opgedroogde rivier vol stenen. Hier is het altijd erg moeilijk navigeren en moet ik continu op de app kijken of ik nog wel op de trail loop.
Het eindpunt van vandaag is de Roosevelt Marina bij een prachtig meer (Roosevelt Lake). Er is hier niet zoveel, daarom heb ik vanuit Kearny een pakket met eten voor de komende zeven dagen heen gestuurd. Omdat dit een van de weinige stops is op deze sectie van de trail, hebben de eigenaren van de marina een speciaal stukje gras ingericht voor hikers.
Er staat een huisje met een hiker box (hier kun je spullen instoppen die je niet nodig hebt die andere hikers mogen gebruiken) en stopcontacten. Ook zijn er diverse picknicktafels. Samen met een flink stel andere hikers (o.a. Gaucho, Dave, Molasses, Yazie) relax ik de rest van de middag op deze fijne plek .
Erg gezellig en ik ben blij dat dit zware deel van de trail achter de rug is. Inmiddels heb ik al zo’n 338 mijl van de Arizona Trail gelopen, ik ben al bijna op de helft!
Verder lezen? Check Genieten van het Mazatzalgebergte | Mijl 338-450 | Reisverslag Arizona Trail #7
Volg mijn avonturen!
Tijdens deze en toekomstige reizen plaats ik regelmatig updates op mijn Facebookpagina en op Instagram. Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief als je geen enkel reisverslag wilt missen.
Vind je het leuk om mij tijdens een langeafstandswandeling te steunen? Een kop koffie is altijd welkom! Daarnaast kun je deze website ook steunen als je iets koopt of boekt via de links op deze pagina. Het kost jou niets extra en krijg ik een kleine commissie. Op deze manier geef je een bijdrage voor de onderhoudskosten van deze website. Dankjewel!
Leave a reply