Het wandelen gaat steeds makkelijker, zou ik mijn trail legs eindelijk hebben? Ik geniet met volle teugen van de uitzichten in het Mazatzalgebergte.
The only way is up
Na een fijne nero (halve dag vrij) bij Roosevelt Lake sta ik heel vroeg op om weer op pad te gaan. Vandaag wordt een zware dag en ik kijk er niet naar uit. De hele dag bergop met een loodzware tas. Ik heb er voor zeven dagen aan eten in zitten en daarnaast nog vier liter water. Ik krijg m’n backpack amper van de grond.
Lees ook: Storm en moeilijk navigeren | Mijl 258-338 | Reisverslag Arizona Trail #6
Het eerste deel van de Arizona Trail is heuvelachtig en volgt Highway 188. Na een oversteek over de Roosevelt Lake Bridge begint de klim omhoog. Hoewel ik dit al vier weken doe (voor mijn gevoel gaat de Arizona Trail alleen maar omhoog), blijft het zwaar. Dit is trouwens de laatste dag dat ik saguaro’s zie (dat wist ik op dat moment nog niet) en gelukkig heb ik daar nog flink wat foto’s van gemaakt.
Ze hebben het pad op sommige plekken echt megasteil gemaakt, ik moet mezelf soms echt omhoog trekken met m’n wandelstokken. Ik puf even uit bij een kreek waar ik Dave en Robbert tref. Al dagen lopen we hetzelfde tempo en zien we elkaar regelmatig. Wel gezellig!
Na nog een flinke klim is het eindelijk wat minder steil en volgt het pad een berghelling. Dit is waar ik het meest van geniet, het uitzicht op Roosevelt Lake is geweldig. We hebben ook een goed uitzicht op de Four Peaks, een beroemd gebergte bij Phoenix. Niet ver van een van de peaks zet ik m’n tent op. Een zware maar mooie wandeldag.
De volgende dag heb ik het ambitieuze plan om meer dan 21 mijl te lopen. Het eerste deel gaat wat traag, langs een klif met een flinke afgrond. Ik vind het wel wat eng, maar ook zo mooi!
Daarna gaat het pad het bos in en maak ik flink tempo. Na een waterbron kom ik op een onverharde weg en dan gaat het echt snel. Ik loop een paar mijl samen met een andere hiker Yazie en bij de lunch tref ik Dave. We hebben er al 13 mijl op zitten, yes!
Het is vandaag niet zo warm en het gaat vooral omlaag, dus de 21 mijl haal ik gewoon. Al is het laatste uur wel echt zwaar, haha! Samen met Dave en Yazie kampeer ik naast een riviertje. De eerste grote dag op de AZT is een feit!
De volgende ochtend word ik wakker in een kletsnatte slaapzak. Kamperen naast riviertjes is niet altijd een goed idee, het veroorzaakt veel dauw. Gelukkig ben ik in Arizona en is het hier vrijwel elke dag prachtig weer, dus dat droogt wel weer.
Ik ga wat later weg dan normaal en die rustig aan vandaag. Bij het eerste kreekje laat ik mijn slaapzak drogen en dat is in het zonnetje in een kwartier klaar, fijn!
Het prachtige Mazatzalgebergte
Daarna is het klimmen geblazen, we gaan het Mazatzalgebergte in en het is echt prachtig hier!
Bij een volgende waterbron (er is zoveel water momenteel, scheelt kilo’s sjouwen) tref ik Gaucho die ik al twee dagen niet heb gezien. Ook hij is nu flink mijlen aan het maken. Ik ga nog een kleine vijf mijl door en kom vlak voor de plek waar ik m’n tent opzet vlakbij een bord waaruit blijkt dat ik over de helft van de trail ben, yes!
Ik heb ruim 18 mijl gelopen en zet mijn tent op een prachtige plek in de bergen. Wat is het heerlijk om zo je tent op dit soort plekken neer te zetten, echt genieten. Ik slaap weer niet alleen, krijg gezelschap van een nieuwe hiker waar ik een beetje de kriebels van krijg. Gelukkig komt Yazie in het donker nog aanlopen en voel ik me een stuk veiliger (en het is ook meteen heel gezellig).
Ik slaap best wel goed en sta vroeg op, klets nog even met Yazie (die is altijd als eerste op) en ga dan op pad. Het is een prachtige wandeling langs een richel met uitzicht op het mooie berglandschap. Al snel tref ik Dave en we lopen samen verder. Bij mijl 400 hou ik een klein feestje, wat een mooie mijlpaal!
Het pad is vandaag goed te volgen en gaat omhoog en omlaag langs de bergen. Echt genieten dit! Aan het eind van de ochtend tref ik drie nieuwe hikers bij een waterbron. Eentje blijkt Nederlands te spreken, wow! Ik ben al ruim vier weken onderweg en dit is de eerste keer dat ik Nederlands spreek op de trail.
Na een kort gesprek ga ik weer verder, ik heb nog een hoop mijlen op de planning staan. En de uitzichten zijn hier echt geweldig mooi, ik geniet met volle teugen.
Na ruim 21 mijl zet ik m’n tent op in het bos. Wederom in gezelschap van Dave en Yazie, fijn om altijd bekenden in de buurt te hebben.
Clumsy Co
De volgende ochtend lekker vroeg op. Nog een nachtje voor ik eindelijk weer eens in een hotel slaap en daarom wil ik vandaag zoveel mogelijk mijlen maken zodat ik morgen niet veel hoef te doen. Het pad is gelukkig relatief makkelijk vandaag. Niet al te veel klimmen en vooral veel dalen.
Ik merk wel dat ik vermoeid begin te raken na zoveel dagen lang wandelen. Ik struikel regelmatig en val zelfs een paar keer. Meestal sta ik dan gewoon op om verder te gaan, maar bij de tweede val zie ik bloed op mijn broek zitten. Er zit een flink gat in mijn scheenbeen, blijkbaar ben ik op een scherpe steen beland. Een pleister is niet genoeg, dus leg ik een soort van provisorisch drukverband aan met gaas, sporttape en een bandana. Het stopt het bloeden aardig en ik kan redelijk pijnloos doorlopen. Na ruim 19 mijl zet ik m’n tentje op onder een boom op een heuvel.
De wond lijkt niet meer te bloeden en daar ben ik blij om. Vandaag hoef ik slechts 14 mijl en het is goed te doen. Ik heb vandaag een mooie mijlpaal, vanaf vandaag is de Arizona Trail de langste langeafstandswandeling die ik ooit heb gemaakt. In 2019 liep ik 444 mijl op de Pacific Crest Trail en vandaag eindigt de wandeling op mijl 450. En ik ben nog (lang) niet bij het eindpunt van de trail!
Even pauze in Payson
Bij een waterbron tref ik Yazie, Dave en Gaucho en met die laatste twee lift ik op Highway 87 naar het stadje Payson. Amerikaanser kan haast niet, deze plek bestaat vooral uit bekende restaurantketens, hotels en een Walmart. Niet echt leuk voor sightseeing maar wel perfect om bij te komen, kleding te wassen, eten te kopen voor de volgende sectie en veel te eten.
Ik ben de afgelopen weken flink afgevallen en de hiker hunger begint nu langzaam op te komen. Ik eet steeds meer (dat moet ook, ik verbrand veel meer calorieën dan ik binnenkrijg) en het lukt me zelfs om de grote Amerikaanse porties op te eten. Payson is dan ook een prima plek om even bij te tanken.
Lees verder: Dag cactussen, hallo dennenbomen! | Mijl 450-560 | Reisverslag Arizona Trail #8
Volg mijn avonturen!
Tijdens deze en toekomstige reizen plaats ik regelmatig updates op mijn Facebookpagina en op Instagram. Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief als je geen enkel reisverslag wilt missen.
Vind je het leuk om mij tijdens een langeafstandswandeling te steunen? Een kop koffie is altijd welkom! Daarnaast kun je deze website ook steunen als je iets koopt of boekt via de links op deze pagina. Het kost jou niets extra en krijg ik een kleine commissie. Op deze manier geef je een bijdrage voor de onderhoudskosten van deze website. Dankjewel!
Leave a reply