Wow, het is tijd voor de finale van de Arizona Trail! Ik wandel dwars door de Grand Canyon naar de grens met Utah.
Zero in Grand Canyon National Park
Ik slaap slecht tijdens de eerste nacht op de Mather campground in de Grand Canyon. De hele tijd auto’s en licht, ik ben dat echt niet meer gewend. Ik ben dan ook vroeg op. Naast eten kopen is mijn belangrijkste klus vandaag al m’n elektronica opladen en dat is meteen de meest irritante. Het opladen van mijn powerbank alleen duurt al een halve dag, dus zit ik om 7 uur ‘s ochtends bij de campingdouches naar het lampje van m’n powerbank te staren. Op zich had ik liever de Grand Canyon willen bekijken haha!
Vorige reisverslag gemist? Lees ‘m hier: De lange wandeling naar de Grand Canyon | Mijl 560-683 | Arizona Trail #10
In een opwelling kijk ik of er goedkope kamers zijn vrijgekomen in een van de hotels op de rim en dat is tot mijn verbazing het geval. Ik boek meteen en dan is mijn oplaadprobleem ook meteen opgelost, yes!
De rest van de ochtend kan ik hierdoor wat sightseeing doen en dat is wel zo tof. Ik reis per shuttlebus het halve park door, naar het beroemde Mather point en helemaal naar Hermits Rest in het uiterste westen. Het uitzicht op de Canyon is elke keer anders en indrukwekkend.
Na een lange ochtend ben ik echt kapot en chill ik nog even op de campground tot ik kan inchecken bij de Bright Angel Lodge. Daar heb ik tot mijn grote verrassing een upgrade gekregen naar een grotere kamer en ik zie zelfs een stukje Grand Canyon vanuit mijn bed. Wow! En dat voor de allergoedkoopste kamer in het park, niet slecht!
Ik slaap die nacht als een blok en kom daardoor uitgerust terug op de Arizona Trail. Ik pak hem weer op bij de Mather campground (daar ben ik er ook af gegaan) en loop eerst twee mijl naar de Kaibab Trailhead. Onderweg zie ik diverse elk en herten, ze zijn hier echt ongelooflijk tam.
Via de Kaibab Trail de canyon in
Bij de trailhead is het een drukte van belang, veel mensen gaan hier een stukje de Canyon in. En dat is zo gaaf! Hoe zuidelijker ik kom, hoe rustiger het wordt. Soms heb ik het idee dat ik helemaal alleen in de Grand Canyon loop, heel bijzonder. De uitzichten zijn echt adembenemend mooi.
Na zo’n vier uur lopen sta ik op de bodem van de canyon op de Bright Angel campground. Hier tref ik een aantal andere hikers en we hebben een ontzettend gezellige middag en avond. In de Grand Canyon, hoe gaaf is dat?
Het is warm op de bodem van de canyon en daardoor slaap ik erg onrustig. Ik ga om 6 uur op pad om te starten met de klim naar boven, zo heb ik al een flink stuk gedaan voor het echt heet wordt.
De klim naar de North Rim
Het is een prachtwandeling langs een rivier door een kloof en ik kijk echt mijn ogen uit. Hoewel het pad omhoog gaat, gaat het zo geleidelijk dat ik er nog weinig van merk. Pas na Cottonwood Campground wordt het iets steiler. Niet veel verder is de Manzanita rest area, met heerlijk fris kraanwater (het water hoeft hier niet gefilterd, er komt gewoon mineraalwater uit de tap). Ik blijf hier ruim een uur relaxen, heerlijk!
Dan begint de echte klim. Het pad gaat flink omhoog, af en toe steil en soms met haarspeldbochten. Hoewel ik de afgelopen weken weinig heb geklommen merk ik dat mijn benen het prima aankunnen. Het is zeker geen makkelijke, maar ook niet zo zwaar als ik had verwacht. En die uitzichten!
Iets na 2 uur ‘s middags sta ik op de north rim en barst ik bijna in tranen uit. I did it! Het is nog best een stuk lopen naar de campground (die is officieel nog niet open, maar hikers krijgen een permit) en ik ben de allereerste. De hikersite ligt pal aan de rim en vanuit mijn tent kijk ik gewoon in de Grand canyon. Zo gaaf! Langzaam komen er meer hikers en kletsen we tot zonsondergang over deze fantastische dag.
En dan word ik ziek…
Helaas is de dag erna iets minder fantastisch. Ik begin die nacht te hoesten, heb last van mijn keel en alles doet zeer. Opstarten gaat dan ook zeer langzaam. Met een paracetamol ga ik moeizaam op pad. Ik stop nog even bij het administratiegebouw. Hier kan ik m’n waterflessen bijvullen en er is een toilet met een warme kraan waar ik me opfris.
Het is 8 uur voor ik eindelijk met de trail start. Weg zijn de mooie uitzichten, ik ben terug in de bossen. Niet lang geleden lag het hier nog vol sneeuw (hikers die hier 2 weken geleden waren konden niet over het pad, maar moesten de weg volgen), die is nu gelukkig grotendeels verdwenen. Ik vind het fijn dat ik het normale pad kan lopen, al liggen er veel bomen plat. Soms is het echt een puzzel, moet ik er overheen, er onderdoor of omheen?
Het lukt me gelukkig wel om nog wat mijlen te lopen, al gaat het niet zo snel allemaal en ben ik af en toe wat zielig. Zo balen om me zo beroerd te voelen tijdens de laatste dagen van de trail. Op gegeven moment is er een open plek in het bos en sta ik aan een geweldige mooie rim. Ik kom hier Chickadee tegen, de vrouw uit Montana die ik de afgelopen week elke dag heb gezien. Samen genieten we van het mooie uitzicht. Het lijkt wel op een combinatie van Bryce Canyon en Canyonlands National Park.
Mijn lijf wil echt niet meer en dit lijkt me dan ook een prima plek om te kamperen, ook al is het slechts half 5. Lekker vroeg in bed, kopje thee, boekje lezen, noodlesoep en om half 8 ben ik knock-out.
Pushen met paracetamol
Ik slaap best goed die nacht, al moet ik af en toe wat uit of aantrekken omdat ik of oververhit ben of ijskoud (yup, ik geloof dat ik echt ziek ben). Tegen 7 uur ga ik weer op pad. Het is weer hetzelfde als gisteren, veel bos, klimmen over bomen, maar het pad is goed te volgen. Ik merk wel dat ik moeite heb met elke klim, ik krijg amper adem en moet steeds stoppen. Of dat nu komt omdat ik zelf zo verstopt ben of door de hoogte (we zitten al dagen ronde de 2500-2750 meter) weet ik niet.
Onderweg pauzeer ik even met Chickadee en kom ik een paar nieuwe hikers tegen. Ik push mezelf (dankzij een paar paracetamol) maar liefst 20 mijl. Weer zet ik m’n tent voor 5 uur op en slaap ik voor half 8. Ik hoop echt zo dat ik me morgen wat beter voel.
Deze nacht doet mijn lijf geen gekke temperatuurverschillen, dus dat is al een groot pluspunt! Wel ben ik nog flink aan het hoesten. Iets voor zeven uur ga ik weer op pad en dat gaat best wel goed. Het is niet zo spannend vandaag, vooral eindeloos veel bos. Ik kom Chickadee een paar keer tegen en verder wat weekend en dagwandelaars.
Op gegeven moment is er een heel deel door een afgebrand bos. Een beetje creepy, maar door de bloemen die er bloeien heeft het ook wel weer iets moois.
Tegen het eind van de dag doet mijn hele lijf weer zeer en ga ik op zoek naar een kampeerplaats. Een perfecte plek voor de laatste nacht op de trail is natuurlijk onvindbaar, dus ik zet ‘m gewoon naast de trail tussen een paar bomen.
Onverwachte reünie
Op het moment dat ik wil gaan slapen hoor ik stemmen en ik herken die van Cruise. Ze komen niet dichterbij, dus sta ik op en ga ik op onderzoek uit. Chickadee en Cruise blijken 50 meter van me vandaan te kamperen, dat is toevallig! We kletsen nog even en dan duik ik snel m’n bed in. Slapen doe ik die nacht helaas amper, want mijn luchtbed is opeens lek (beter op de laatste nacht dan op de eerste). Elke 2 uur moet ik ‘m weer opblazen en daar krijg ik enorme hoestbuien van. Je begrijpt vast dat ik me s ochtends niet al te best voel.
Maar goed, met nog 15 mijl te gaan ga ik natuurlijk niet stoppen. Dus paracetamol erin, inpakken en gaan! De eerste uitdaging is het vinden van water. Er is een bron op 2 mijl afstand, maar die ligt van de trail af. Er schijnt een pad te zijn, maar ik kan het niet vinden. Dus loop ik op gps, dwars door de bosjes. Natuurlijk zie ik dat pad pas als ik naast de bron sta, haha! Filteren doe ik zo snel mogelijk (het stikt hier van de muggen) en via het pad sta ik in no time weer op de trail. Hiermee red ik het wel tot het eind.
De komende tien mijl zijn een klein beetje saai, een droog landschap met wat dorre bomen en af en toe een cactus. Die zie ik overigens steeds meer nu we weer wat lager komen (ik daal van 8000 voet naar 4500 voet). Het voelt eigenlijk wel een beetje alsof de cirkel rond is, ik begon tussen de cactussen en nu komen ze weer terug.
In tranen naar de finish
Op de laatste vijf mijl kom ik Cruise tegen, ook hij heeft zin om het af te ronden. Dan begint het landschap ook eindelijk te veranderen. In de verte zie ik indrukwekkende rode rotsen, Utah is in zicht! Ik vergeet dat ik me helemaal niet lekker voel en geniet van het prachtige uitzicht. Via veel switchbacks en een korte klim sta ik opeens op een camping. Ik besef me dat het einde van de trail nabij is en de tranen schieten in mijn ogen.
Een paar minuten later zie ik het monument en lopen de tranen over mijn wangen. I did it! Chickadee en Lynne (de trail angel die ons ophaalt) zijn er al. Ze maken foto’s van me en ik krijg wat te eten en drinken (fruit, versgebakken koekjes en sap). Niet veel later komt Cruise ook aangelopen. We poseren met z’n drieën nog even bij het monument en stappen dan de auto in voor de rit naar Kanab. Dit avontuur is opeens voorbij. Wow. Wat is dit snel gegaan! Een wandeling om nooit te vergeten.
Mijn reis is nog niet afgelopen met het afsluiten van de Arizona Trail, ik heb nog zo’n anderhalve week voor ik Amerika verlaat. En dat is maar goed ook, want het blijkt dat ik de laatste vier dagen op de trail met corona heb gelopen. Daarover meer in het volgende reisverslag.
Lees nu het laatste reisverslag: Via San Diego en Las Vegas terug naar huis | Reisverslag Arizona Trail #12
Volg mijn avonturen!
Tijdens deze en toekomstige reizen plaats ik regelmatig updates op mijn Facebookpagina en op Instagram. Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief als je geen enkel reisverslag wilt missen.
Vind je het leuk om mij tijdens een langeafstandswandeling te steunen? Een kop koffie is altijd welkom! Daarnaast kun je deze website ook steunen als je iets koopt of boekt via de links op deze pagina. Het kost jou niets extra en krijg ik een kleine commissie. Op deze manier geef je een bijdrage voor de onderhoudskosten van deze website. Dankjewel!
Leave a reply