Na ruim twee weken wandelen met Paulo is het tijd om alleen verder te gaan met de hike. Hoe bevallen de eerste dagen alleen?
Alleen verder
Na een heerlijke zero in Oracle die veel te snel voorbij is, gaan we op woensdagochtend terug naar de Arizona Trail. Het gaat sneller dan we dachten, we krijgen binnen vijf minuten een lift aangeboden. De eerste twee mijl loop ik samen met Paulo, maar bij de Tiger Mine Road Trailhead nemen we afscheid van elkaar.
Vorige reisverslag gemist? Lees: Wandelen in Saguaro National Park | Mijl 117-202 | Reisverslag Arizona Trail #4
Hij wil nog graag een stuk op zijn eigen tempo lopen voor hij naar huis gaat. Het geeft ons allebei ook wat rust, want hij loopt veel sneller dan ik en moet regelmatig lang op mij wachten. Voor hem niet leuk, maar voor mij ook niet echt, want ik raak nogal eens gefrustreerd van mijn eigen sloomheid.
Lees ook: Wandelen in Saguaro National Park | Mijl 117-202 | Reisverslag Arizona Trail #4
Hoewel ik het niet erg vind om alleen te lopen, valt het afscheid me behoorlijk zwaar. We hebben elkaar de afgelopen 3,5 week non stop gezien en nu voel ik me opeens heel alleen. Dus ja, ik laat een klein traantje.
Ik geef hem tien minuten voorsprong en ga dan zelf ook op pad. Afleiding krijg ik van mijn vrolijke Spotifyplaylist en het landschap is verrassend mooi. Ook gaat het wandelen me een stuk makkelijker af dan de afgelopen week. Door de zero ben ik een stuk minder vermoeid, struikel ik amper en val ik niet eens. De voorgaande weken viel ik regelmatig en daardoor heb ik de trailname “bandaids” gekregen.
Tijdens de wandeling kom ik regelmatig een andere hiker tegen genaamd Gaucho. Hij is een triple crowner (heeft de drie grote trails in Amerika gelopen, PCT, AT & CDT) en komt uit het noorden van Californië. Hoewel het zeker niet druk is op de Arizona Trail, ben je toch zelden helemaal alleen.
Omdat ik zo’n lekker tempo heb, loop ik een stuk verder dan verwacht, in plaats van tien mijl loop ik ruim dertien mijl. Wow! En raad eens wie daar ook z’n tent heeft staan? Paulo, haha! Die avond eten we dus toch gewoon samen.
De eerste slangen!
De volgende ochtend ga ik weer vroeg op pad. Het wordt warm vandaag, dus ik doe graag zoveel mogelijk mijlen in de ochtend. Het is een prachtige en relaxte wandeling. Niet te moeilijk en ontelbaar veel mooie cactussen, een mix van o.a. chollas en saguaros.
Vandaag tref ik veel andere hikers, leuk om ervaringen uit te wisselen. Ook zie ik voor het eerst een paar flinke slangen. Een (volgens mij ongevaarlijke) slang ligt heerlijk te zonnen op de trail en gaat vanzelf weg als ik in de buurt kom.
In de middag loop ik peinzend over een lang zandpad als ik tot mijn schrik keihard geratel hoor. Een paar meter verderop ligt een flinke ratelslang aan de kant van de weg, in gevechtshouding. Die wil echt niet dat ik in de buurt kom en dat doe ik ook zeker niet. Het is eng, maar eigenlijk ook wel fijn dat ie zo’n herrie maakt. Dan weet ik in ieder geval waar ie zit.
Ik loop die dag voor het eerst ruim 20 mijl (32 kilometer). Mijn tent zet ik op naast een paar rotsen en het is een van de mooiste plekken waar ik tot dusver heb gekampeerd. Dit is de eerste keer dat ik helemaal alleen kampeer, maar minstens vier hikers weten exact waar ik ben, dus ik ben niet echt bang. Paulo ga ik waarschijnlijk niet meer zien, die moest noodgedwongen nog zes mijl verder lopen naar de volgende waterbron.
Na een prima nacht sta ik voor zonsopkomst op. Het is vandaag heet (30+ graden) en met de weinige schaduw onderweg wil ik in de middag niet te veel lopen. Ik merk dat het alleen zijn op de trail zo erg nog niet is. Er begint nu een soort van denkproces (als in: wat ga ik met mijn leven doen?) en dat is eigenlijk een van de pluspunten van zo’n trail. Je gaat meer nadenken over waarom je doet wat je doet en bedenkt (hopelijk) wat je zou willen in de toekomst.
Het is steeds warmer (en stiller) op de trail
De trail is vrij makkelijk vandaag, golft een beetje op en neer tussen de cactussen. Op weg naar een waterbron zie ik opeens iets vreemds op de weg liggen dat plots begint te bewegen. Het is een gilamonster! Ik had erover gelezen, maar ze komen niet veel voor, dus had niet verwacht deze bijzondere hagedis te zien. Heel gaaf!
Ik kom vandaag amper andere hikers tegen, drie sobo’ers (southbounders, lopen van noord naar zuid, ik ben een nobo’er). Vanaf het middaguur wordt het echt loeiheet en neem ik lange pauzes zodra ik schaduw tegenkom. Mijn laatste wapenfeit is een klim van ruim 300 meter, die doe ik pas rond 4 uur ‘s middags. Daar kom ik Gaucho weer tegen. Ik heb alsnog zo’n zestien mijl gelopen als ik mijn tent opzet op een berg. Prima wandeldag!
Ik slaap zonder buitentent en kan daardoor elke keer als ik wakker word de sterrenhemel bewonderen. Dat blijft indrukwekkend om te zien en is een van mijn favoriete dingen tijdens een langeafstandswandeling in de woestijn.
Het wordt de volgende dag weer loeiheet, dus sta ik om 5 uur ‘s ochtends al op en pak ik mijn spullen in. Voor zonsopkomst ben ik aan de wandel. Slechts zeven mijl te gaan vandaag en vooral bergaf. Easy peasy. En het is toch een mooie hike!
Op naar Kearny
Eenmaal bij de weg aangekomen komt er meteen een auto aangereden met een oude Vietnamveteraan. “Do you need a ride to town?” Dat laat ik me geen twee keer zeggen en zodoende sta ik voor 9 uur ‘s ochtends al in het dorpje Kearny. Daar tref ik zowaar Paulo, die net een busje ophaalt om daarmee terug naar San Diego te rijden. Fijn om nog een keertje afscheid te kunnen nemen.
Ik kan gelukkig al snel m’n hotel in (waar mijn nieuwe wandelschoenen al op me staan te wachten) en na een lange douche ga ik met een andere hiker eten bij de pizzeria. Hoewel we goed over het trailleven kunnen kletsen, kom ik er ook al snel achter dat hij in nogal wat complottheorieën gelooft en daar heb ik niet zo heel veel behoefte aan. De rest van de dag sluit ik me op in mijn hotelkamer met Netflix. Even niks.
De dag erna staat vooral in het teken van familie bellen, de was doen, eten kopen en een plan maken voor de komende weken. Hoeveel eten moet ik mee? Waar kan ik overnachten? Wanneer kom ik aan het eind van de trail? Altijd nog best een gedoe, maar fijn om er nu tijd voor te krijgen.
Ik kom behoorlijk wat andere hikers tegen en zit zelfs urenlang met een paar oud PCT’ers biertjes te drinken in de pizzeria. Erg gezellig! Op de trail zelf zie je niet veel mensen, maar op dit soort plekken kom je erachter dat er toch veel mensen bij je in de buurt zijn. Fijn om te weten.
Ik was oorspronkelijk niet van plan om twee nachten in Kearny te blijven (ik hen net een zero gehad in Oracle), maar ik moet een pakket sturen naar de volgende stop anders heb ik straks geen eten op de trail. Aangezien ik op zaterdagochtend aankom in Kearny en het postkantoor pas maandag weer open is, moet ik dus een dagje wachten. Al met al niet heel vervelend. Kearny is piepklein, maar iedereen is echt ontzettend aardig hier. Het blijft tof om dit soort dorpjes te ontdekken tijdens een wandeling.
Na twee nachten Kearny ben ik volledig opgeladen en heb ik weer helemaal zin in de rest van dit fenomenale avontuur. En ja, dat kan ik ook prima alleen!
Lees verder: Storm en moeilijk navigeren | Mijl 258-338 | Reisverslag Arizona Trail #6
Volg mijn avontuur!
Tijdens deze en toekomstige reizen plaats ik regelmatig updates op mijn Facebookpagina en op Instagram. Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief als je geen enkel reisverslag wilt missen.
Vind je het leuk om mij tijdens een langeafstandswandeling te steunen? Een kop koffie is altijd welkom! Daarnaast kun je deze website ook steunen als je iets koopt of boekt via de links op deze pagina. Het kost jou niets extra en krijg ik een kleine commissie. Op deze manier geef je een bijdrage voor de onderhoudskosten van deze website. Dankjewel!
Leave a reply