Met nog een laatste flinke beproeving in de vorm van de besneeuwde bergtop van Baden-Powell is mijn eindstation van de Pacific Crest Trail in zicht: Acton op mijl 444.2.
Mount Baden-Powell
Een paar mijl na Wrightwood was er een stuk waar ik echt enorm tegenop zag. Na San Jacinto in week 2, was ik er wel achter dat ik lopen in (en door) de sneeuw echt niet leuk vind. En de berg Baden-Powell lag vol met sneeuw. Maar goed, je moet toch verder met de trail, dus probeerde ik mezelf zo goed mogelijk te motiveren om deze klim te doen.
Het eerste stuk bestond uit een aantal switchbacks (haarspeldbochten), pittig, maar goed te doen. En toen begon de sneeuw. Eerst kon je de switchbacks nog redelijk volgen, maar op gegeven moment ging het recht de berg op. Dat was zwaar! Gelukkig waren er voor mij vele anderen geweest die de berg hadden beklommen, dus kon ik het pad goed volgen door simpelweg de voetstappen van mijn voorgangers te volgen. Bijna op de top hield ik nog even 2 minuten stil om 11.00u (20.00u in Nederland), het was namelijk vier mei. Niet veel later stond ik op de top, wel weer een overwinningsmomentje hoor!
Toen kwam het spannendste deel, weer naar beneden. En dat is met sneeuw best wel eng! Ik was samen met Ashley toen ik een flinke schuiver maakte, ik gleed namelijk twee meter de berg af. Het lukte me niet om op te staan (probeer dat maar eens met een enorme backpack op je rug op een steile helling vol sneeuw), dus ging ik voor plan B, nog eens drie meter naar beneden glijden, want daar stond een boom en het stukje eromheen was sneeuwvrij. Dat bleek een goed plan (hoewel ik het doodeng vond), want toen kon ik weer opstaan en terug naar boven klimmen.
Ik vond lopen op sneeuw toen helemaal eng, dus was blij dat ik samen met Ashley was. Het was nog 6 mijl naar de dichtstbijzijnde campground en de tocht ernaartoe leek eeuwig te duren. Ik was kapot en zo blij toen ik er eindelijk was!
Trail Magic
De dag erna was ik een stuk vrolijker, vanaf nu zou de trail alleen maar ‘makkelijker’ worden. Ja, er zaten een paar klimmetjes in, maar niet van die lange waar je de hele dag mee bezig bent, en het beste: geen sneeuw meer! Ik huppelde ongeveer over de trail en genoot weer met volle teugen. De uitzichten, de bijzondere planten en de toffe mensen die je tegenkomt, dit is waarom ik het doe. Ook kreeg ik te maken met Trail Magic, hierbij doen mensen iets leuks voor de hikers van de Pacific Crest Trail. Zo kwam ik op een campground een bearbox (oh ja, het schijnt dat er wat beren rondlopen op dit stuk, heb ze niet gezien) tegen vol eten en drinken. Ook had al dagen zin in cola (wat ik in Nederland zelden drink, maar op de trail wil ik niets liever) en opeens kom ik een stel wandelaars tegen die me spontaan een koud blikje cola aanbieden. Zo lief!
Die avond kampeer ik met Ashley op misschien wel de mooiste plek (tot nu toe) van de Pacific Crest Trail, op een berg boven de wolken. De zonsondergang en het uitzicht zijn prachtig!
Acton: het einde van mijn tijd op de Pacific Crest Trail
De laatste dagen gaan erg snel voorbij. Voor ik het weet is het mijn laatste dag op de trail en heb ik nog maar 8 mijl te gaan tot mijn einddoel: de KOA in Acton. De ochtend start in de wolken en het eerste dat ik zie is een een kolibrie die een tijdje naast me blijft hangen. Wat zijn dat toch mooie vogels! Al snel ben ik de wolken uit en is het superzonnig. Wat een mooie laatste dag op de trail!
Ik doe rustig aan, heb niet echt haast en vind het ook wel gek dat dit het einde van mijn avontuur op de Pacific Crest Trail is. De tranen staan ook in mijn ogen als ik de laatste stappen zet op de trail. Zo gek dat dit voorbij is! Ashley stond me op te wachten en maakt nog even een foto van me: I did it! 444.2 mijl van de Pacific Crest Trail in 33,5 dag (het is pas 11 uur ‘s ochtends als ik van de trail stap).
Het ging zoveel sneller dan ik had verwacht en hoewel het echt niet altijd leuk was (de pijn in mijn nek van mijn rugzak, altijd vies zijn, de sneeuw) heb ik er toch voor het overgrote deel flink van genoten. Wat een avontuur!
Op de KOA in Acton (KOA zijn wat luxere campings, deze heeft o.a. warme douches, een zwembad en een hottub) kom ik als eerste Joyride (trailname) tegen. Hij was onderdeel van mijn trailfamily en ik heb hem na mijl 150 niet meer gezien. Zo tof om hem weer te zien! Samen met Ashley gaan we gezellig eten in een Saloon in het dorpje Acton (dat helemaal in Wild West stijl is). Ook haal ik mijn pakjes op van het postkantoor, al mijn spullen (inclusief laptop) hebben de tocht overleefd, zo fijn!
‘s Avonds komen ook Sarah en Bidet-Day (trailname) naar de camping. Een supergezellige reunië van mijn oorspronkelijke trailfamily, we waren samen tijdens de eerste twee weken van de trail. Iedereen blijft een paar nachten op de camping om bij te komen en ook omdat het reuzegezellig is. We kletsen veel, zitten steeds in de warme hottub (het is die dagen helaas niet echt lekker weer in Californië), drinken bier en wijn. Op mijn laatste avond (10 mei) heeft Bidet-day kadootjes en een grote taart voor mij en Joyride, wij zijn namelijk allebei op 13 mei jarig. We eten hem helemaal op met een groep hikers, smaakt erg goed!
Zaterdagochtend neem ik afscheid van iedereen en brengen ze me naar het treinstation van Acton, waar ik op de trein stap naar Los Angeles. Een beetje met een dubbel gevoel. Ik vind het jammer om afscheid te moeten nemen van al die toffe mensen die ik in de afgelopen weken goed heb leren kennen en het simpele leven op de trail. Maar ik heb ook wel zin in een nieuw avontuur: op naar Hawaii!
Lees nu reisverslag #7: Ik ben op Hawaii! | Mijn verjaardag op Oahu
Meer lezen over mijn avonturen in Amerika?
Lees dan al mijn reisverslagen op deze pagina.
Wil je meer lezen over de Pacific Crest Trail?
Lees dan ook deze artikelen:
– Paklijst voor de Pacific Crest Trail: dit had ik allemaal mee
– Hoe & wat: handige tips voor de Pacific Crest Trail
– Video Pacific Crest Trail – 715 kilometer wandelen in Californië
Leave a reply