Verslag van mijn tweede week op de Pacific Crest Trail: ups en downs, prachtige uitzichten en steeds meer kilometers per dag. Het blijft een geweldig avontuur!
De eerste week op de Pacific Crest Trail zit vol leermomenten en bijzondere ontmoetingen. Langzaam kom ik in het ritme. Na een nero (halve vrije dag) in Julian voel ik me klaar voor de tweede week. Ik merk dat ik steeds meer gewend raak aan het wandelen met een zware rugzak. De dagelijkse afstanden worden langer, en aan het eind van week 2 bereik ik al mijl 179 in het gezellige dorpje Idyllwild.
Wandelen in een cactustuin
Ik slaap als een blok in mijn hotelbed – het ligt zó lekker! Ik blijf dan ook tot de uitchecktijd in het hotel om extra te genieten van het ontbijt en nog even met mijn ouders te bellen. Daarna ontmoet ik Bidet Day en Joyride bij het postkantoor. Hier haal ik een pakketje op met mijn nieuwe slaapmat: een opvouwbare Z Lite van Thermarest. Deze mat is onverwoestbaar en ideaal om tijdens pauzes op te zitten. Ik ben er superblij mee!
Samen liften we terug naar de PCT en we komen elkaar de rest van de dag veel tegen op het pad. Het deel van de PCT na Julian is ongelooflijk mooi, het is alsof we door een gigantische cactustuin lopen. Op een gegeven moment spot ik zelfs een ratelslang, die rustig van ons wegkruipt zonder te ratelen.
Aan het eind van de dag komen we bij een grote watercache – een plek waar vrijwilligers water achterlaten omdat het in de woestijn zo schaars is. Hier zetten we onze tenten op en kamperen we. Weer een prachtige dag in the pocket!
- Aantal mijl gelopen op dag 7: 14.2
- Totaal gelopen van de PCT: 91.2 mijl
Mijl 100!
De 33 mijl van Julian naar Warner Springs vliegen voorbij. Ik had gepland om er drie dagen over te doen, maar het lukt uiteindelijk prima in twee dagen, terwijl ik het nog rustig aan doe. Vanmorgen vertrek ik rond 7.15 uur (de meeste mensen zijn dan al onderweg) en kom al snel Bidet Day tegen, die last heeft van haar voet. Niet veel later sluit Sarah zich aan, en samen lopen we een flink stuk. Onderweg passeren we de 100-mile marker. 160 kilometer gelopen – wat een mijlpaal!
Voor de meeste mensen betekent dit dat ze deze afstand nog ‘maar’ 26 keer hoeven te doen. Voor mij is dat “slechts” 4,5 keer. Het voelt nu al alsof het veel te snel gaat.
Zo’n 20 minuten later komen we de rest van de groep weer tegen en lopen we gezamenlijk verder naar Warner Springs. Vlak voor het dorpje komen we langs Eagle Rock, een bekende rotsformatie voor iedereen die de Pacific Crest Trail loopt. Natuurlijk maken we hier een leuke groepsfoto voordat we verdergaan.
- Aantal mijl gelopen op dag 8: 18.3
- Totaal gelopen van de PCT: 109.5 mijl
Warner Springs
Warner Springs is een piepklein dorpje met slechts zo’n 60 inwoners, dat bijna volledig draait op de Pacific Crest Trail. Er is een community center waar je kunt kamperen. Ze bieden toiletten, bucket showers en zelfs de mogelijkheid om je was te doen. Dit alles is gratis, al wordt een donatie zeker gewaardeerd.
Het is de perfecte plek om even bij te komen. Mijn hele trailfamily besluit hier een zero te nemen – een dag waarop we niet lopen. We chillen lekker, maken puzzels, leren nieuwe mensen kennen en dwalen een beetje over het terrein.
Ik maak ook van de gelegenheid gebruik om mijn rugzak opnieuw in te pakken en een aantal spullen vooruit te sturen die ik niet nodig heb. Zo gaat er toch wat gewicht af en hoop ik minder last te krijgen van mijn nek en rug. Een dag rust is echt fijn en ik voel me weer helemaal opgeladen voor de volgende etappes.
Wandelen, wandelen, wandelen
Na Warner Springs wacht een flinke wandeling naar de volgende plek in de bewoonde wereld. Ik begin samen met Sarah en Seth, maar we lopen regelmatig alleen, ieder in ons eigen tempo.
De zware rugzak blijft me parten spelen, en ik merk dat ik steeds vaker ibuprofen slik tegen de pijn. Het maakt me soms behoorlijk chagrijnig, maar ik wil absoluut doorzetten. Dit avontuur is te bijzonder om nu op te geven.
Aan het eind van de dag kampeer ik samen met Seth in een klein hoekje naast de trail. Weer een aantal kilometers in de benen.
- Aantal mijl gelopen op dag 10: 12.7
- Totaal gelopen van de PCT: 122.2 mijl
Mike’s Place
Seth en ik lopen de hele dag samen, terwijl het pad eindeloos lijkt door het droge landschap van Californië. Het gaat constant bergop en bergaf, zonder veel variatie. Onderweg brengen we een ultrakort bezoek aan Mike’s Place, een huis midden in de middle of nowhere waar veel PCT’ers stoppen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het behoorlijk creepy vind. Er loopt een man rond die duidelijk onder invloed is en hij heeft een staart (als in een nep-kattenstaart). Snel weer door!
We ontmoeten nog een andere PCT’er met de trailname Dumbo (grappig feitje: dit is Paulo, met wie ik een paar jaar later nog een stuk van de Arizona Trail en een rondreis in Alaska zal maken), lunchen samen en kletsen heel wat af. Ik kampeer weer samen met Seth, we zijn inmiddels een soort van mini-trail family.
- Aantal mijl gelopen op dag 11: 16.6
- Totaal gelopen van de PCT: 138.8 mijl
Vind ik dit nog wel leuk?
Dag 12 is een dag zonder zon. Het is koud, het motregent en dat slaat meteen op mijn humeur. Ik ben niet vooruit te branden, en elke berg lijkt er één te veel. Mijn nek doet pijn door de zware rugzak en zelfs bij de 150-mile marker kan ik geen vreugde voelen. Het enige dat me door de dag heen helpt, is de gedachte aan het doel: Paradise Valley Café. Dit restaurant, midden in de middle of nowhere (hoe doen ze dat toch hier?), staat bekend om de beste burgers op de trail.
Als ik aankom, is mijn hele trailfamily er al. Na een gigantische burger en een paar koppen thee voel ik me gelukkig iets beter. Het café lijkt een magneet voor hikers.
We horen via via dat we er kunnen overnachten, dus we blijven allemaal hangen. De eigenaar moet dit echter officieel goedkeuren en die laat op zich wachten. Na drie uur wachten ben ik er klaar mee. Terwijl de rest blijft (en uiteindelijk op de veranda slaapt omdat de eigenaar nooit komt opdagen), besluit ik terug te gaan naar de trail.
Ik zet mijn tentje op naast het pad en val vrijwel meteen in slaap. Het is duidelijk: ik heb rust nodig om weer op te laden.
- Aantal mijl gelopen op dag 12: 13
- Totaal gelopen van de PCT: 151.8 mijl
Huppelend op de PCT
De volgende ochtend word ik uitgerust en vrolijk wakker. I can do this! Ik ga in mijn eentje op pad, zet een muziekje op en laat mijn Spotify-playlist vol vrolijke nummers de toon zetten. Al huppelend en dansend beklim ik de berg. Het weer is prachtig en de uitzichten op San Jacinto en Palm Springs zijn adembenemend. Dit is precies waarom ik dit avontuur ben aangegaan, ik geniet met volle teugen!
Na 15 mijl klimmen zet ik mijn tent op een mooie plek, net voor een zware klim die ik bewust bewaar voor morgen. Niet iedereen uit mijn trailfamily haalt deze campground, maar Chad (uit Canada) en Sarah (uit Boston) gelukkig wel. Het is fijn om vertrouwde gezichten te zien na zo’n intensieve dag.
- Aantal mijl gelopen op dag 13: 14.8
- Totaal gelopen van de PCT: 166.6 mijl
Dwars door de sneeuw naar Idyllwild
De volgende dag is een van de zwaarste op de PCT en ik ben ontzettend blij dat ik dit samen met Chad en Sarah doe. De klim omhoog is absurd steil en door bosbranden en stormen ligt het pad bezaaid met omgevallen bomen. Hierdoor raken we meerdere keren de trail kwijt.
Hoe hoger we komen, hoe meer sneeuw er ligt. In eerste instantie lijkt het mee te vallen, maar de laatste vijf mijl zijn volledig bedekt met sneeuw. Dat maakt het wandelen ontzettend langzaam en zwaar. We vallen allemaal wel een keer (ik heb zelfs bloed op m’n knie), maar we blijven doorzetten.
Uitgeput bereiken we eindelijk ons eindpunt en dan moeten we nog eens 2,5 mijl via een supersteil pad afdalen naar Idyllwild. Helemaal kapot komen we beneden aan. Gelukkig krijgen we meteen een lift aangeboden naar de campground – mensen hier zijn zó vriendelijk! We treffen daar een paar bekenden en besluiten meteen te gaan eten. Honger!
Het is grappig hoe simpel je prioriteiten worden na een paar dagen in de woestijn. Je bent supersmerig, maar douchen staat absoluut niet op nummer één. Eerst eten, dan slapen.
- Aantal mijl gelopen op dag 14: 12.8
- Totaal gelopen van de PCT: 179.4 mijl
Zero in Idyllwild
Idyllwild blijkt een geweldig leuk dorpje te zijn met ontzettend lieve mensen en blijkt ook weer een geweldige plek voor een zero. Ik doe de was (het lukt me echt niet om mijn kleding helemaal schoon te krijgen, al ruikt het gelukkig wel goed), koop eten voor de volgende sectie van de PCT en chill heerlijk in mijn luxe hotelkamer in The Fireside Inn. Wat een traktatie!
’s Avonds ga ik uit eten met alle toffe mensen die ik de afgelopen weken heb ontmoet. Het is supergezellig en voelt als een feestje na die zware tocht.
Oh, en last but not least: ik heb de burgemeester van Idyllwild ontmoet. Is het niet een schatje?
De tweede week op de PCT zit vol ups en downs. Mijn nek en rug blijven een uitdaging, maar ik merk dat het wandelen steeds soepeler gaat en ik meer kilometers per dag maak. De uitzichten en plekken onderweg zijn zó bijzonder dat het elke dag weer een verrassing is wat ik tegenkom.
Lees nu reisverslag #4: PCT week 3: van Idyllwild naar Big Bear Lake | Reisverslag Amerika 2019
Wil je meer over mijn avonturen in Amerika lezen? Kijk dan op deze pagina.
Meer lezen over de Pacific Crest Trail?
Wil je zelf meer weten over de Pacific Crest Trail of inspiratie opdoen voor een eigen avontuur? Neem een kijkje bij deze tips en bronnen.
Boekentips
Er zijn verschillende Nederlanders die de hele Pacific Crest Trail hebben gelopen en daar een mooi boek over hebben geschreven:
- Alleen – Tim Voors
- Zes miljoen stappen – Lies Dieben
- The Pacific Crest Trail (praktische gids)
Lees voor meer boekentips dit artikel: 10 Leuke boeken over de Pacific Crest Trail.
Tips op deze website
- Tips voor de Pacific Crest Trail: wandelen van Mexico naar Canada
- Bevoorrading en eten op de Pacific Crest Trail (PCT)
- Paklijst voor de Pacific Crest Trail: dit had ik allemaal mee
Ik heb mijn rondreis in Amerika helemaal zelf samengesteld. Op deze pagina kun je alle websites zien die ik gebruik voor het boeken van een onvergetelijke rondreis in Amerika.
Wil je meer mooie reisverhalen lezen? Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief voor persoonlijke updates of kijk op de pagina met reisverslagen.
Deze website is mijn fulltime baan en zoals je je kunt voorstellen, brengt het onderhouden ervan kosten met zich mee. Als je iets boekt of koopt via de links in dit artikel of op deze pagina, help je mij enorm. Dankjewel voor je steun!
Hoi Co, wat leuk dat jij ondanks de zware wandeltocht tijd weet te vinden om vlogs en blogs te maken. Ik kijk en lees ze met plezier.
Wat is dat een zware wandeling die jij maakt zeg, ik wist niet dat de route soms zo hoog ligt, dat je soms het pad kwijt raakt en dat jij soms zelfs door de sneeuw moet banjeren. Knap hoor om dat zo vol te houden. Wel fijn dat jij zo nu en dan samen loopt met anderen, dan help je elkaar om tijdens een lastig stuk door te gaan en het zal best gezellig zijn.
Heel veel succes met het vervolg van de wandeling.
Groet, Marco.
Nou die vlogs zijn wel een uitdaging hoor, is me de laatste weken ook niet echt gelukt. De wandeldagen werden steeds langer, dus ik heb de vlogs eventjes gestaakt :) Inmiddels ben ik klaar, dus tijd om nieuwe updates te plaatsen!