Van Big Bear Lake (mijl 266) naar Wrightwood (mijl 369) | Pacific Crest Trail week 4

Na een loeizware week lijkt het stuk tussen Big Bear Lake en Wrightwood een wandeling in het park. Ik vlieg over de trail en loop voor het eerst meer dan 100 mijl in 1 week.

Een nieuwe start

Na Big Bear Lake valt mijn trail familie grotendeels uiteen. Een deel blijft langer, maar het kriebelt en ik wil weer op pad. Voor het eerst start ik echt alleen op de trail, zonder mensen om me heen die ik ken. Ik vind het wel spannend, maar ook wel leuk. Het is een lichte klim omhoog vanuit Big Bear Lake en het uitzicht op het meer en de besneeuwde bergtoppen erachter is prachtig.

Na een paar uur wandelen kom ik Ashley tegen, een meisje uit Chicago dat ik de vorige week ook al een paar keer had gezien. We blijken ongeveer hetzelfde wandeltempo te hebben en zullen in de weken die volgen vrijwel altijd op dezelfde plekken kamperen, gezellig!

Ook merk ik dat ik steeds beter langere afstanden kan lopen. Ik hield het eerder altijd bij 12-15 mijl per dag, nu loop ik zonder problemen twee dagen 19 mijl (30 kilometer) achter elkaar.

In de canyon

Vanaf mijl 300 (joepie) loopt de trail langs de rivier Deep Creek, dwars door een canyon. Een van de mooiste stukken van de trail tot nu toe. Ik kijk mijn ogen uit, wat is dit prachtig!

Ook is het hier meteen een stuk drukker, omdat er een paar Hot Springs langs het pad zijn, die ook veel worden bezocht door dagjesmensen. Het is dus best wel druk op de trail en aangezien ik de laatste dagen steeds met veel mensen om me heen heb gelopen (wat op zich prima is, maar soms heb je daar echt geen zin in), besluit ik de Hot Springs over te slaan en door te lopen. Ik lunch op een zandbank bij de rivier. Als ik mijn ogen sluit, heb ik het gevoel dat ik op het strand ben, heerlijk relaxed!

McDonalds is het antwoord

Op mijl 342 zit een ander hoogtepunt op de Pacific Crest Trail: een McDonalds. Jullie verklaren me vast voor gek, maar als je elke dag 20-30 kilomete loopt en je avondeten bestaat uit noodles met tonijn uit een zakje, dan is het eten bij McDonalds echt een culinair hoogstandje. De McDonalds ligt beneden in een vallei en de tocht ernaartoe had niet mooier kunnen zijn. De trail golfde over de bergen (net een achtbaan) en in de verte was de besneeuwde bergtop van Baden-Powell goed te zien. Wat prachtig!

De McDonalds was volledig overgenomen door hikers van de Pacific Crest Trail en ik zag veel oude bekenden, erg gezellig. En ja, het eten smaakte erg goed! Vlakbij de McDonalds zit een Best Westernhotel en ik heb mezelf daar maar een nachtje op getrakteerd. Douchen, kleding wassen, chillen en Game of Thrones kijken (dat is serieus een grote uitdaging op de PCT haha).

De berg op naar Wrightwood

Een van de redenen dat ik besloot uit te rusten in de Best Western, was voor de 27 mijl die komen zou. Alleen maar bergop en onderweg was geen water te vinden. Ik wilde zo goed mogelijk uitgerust zijn voor dit stuk. En dat lukte ook, want ik liep die dag 20 mijl. De afstand was al een record voor mij, maar dan ook nog eens met zo’n enorme klim (van 3000 naar 8000 voet, een stijging van meer dan 1500 meter). Ik voelde me echt een superwoman! Het was ook een fijne wandeldag, met veel afwisseling. Over en langs het spoor met veel goederentreinen, bijzondere rotsformaties, woestijn en dennenbomen.

Samen met Ashley kampeerde ik op de top, waarvandaan we echt een geweldig mooi uitzicht hadden (en waar ik uiteraard vergeten ben een foto te maken). Ik had helaas niet genoeg water om een kopje thee te zetten ‘s avonds (zeker in koude gebieden is het fijn om wat warms te drinken), maar gelukkig was er wat sneeuw dat ik om kon smelten tot een heerlijk kopje thee. Smaakte best goed!

De perfecte hikertown: Wrightwood

De volgende ochtend wandelde ik samen met Ashley naar Wrightwood. Het was slechts 7 mijl, maar wel een pittige! Er lag op het pad hier en daar nog sneeuw (ijs), dus we moesten voorzichtig zijn. Onderweg kwamen we ook een paar skiliften tegen, zo leuk! Bij de weg naar Wrightwood aangekomen hoefden we niet eens te wachten voor een lift (Wrightwood ligt 11 mijl van de trail), iemand bood het spontaan aan. Handig! Aangekomen in het schattige dorpje (echt alle dorpjes langs de trail zijn zo leuk!) was het een soort van hiker-reünie. Zoveel mensen die ik kende en sommige had ik al tijden niet gezien!

Het stadje zelf was ook een grote hiker-oasis. De mensen zijn supervriendelijk en werkelijk alle winkels hebben speciale delen voor hikers met zitjes, waar we onze backpack kunnen stallen en elektronica kunnen opladen. Geweldig!

We hebben ons er goed vermaakt en aan het eind van de middag gingen Ashley en ik terug naar de trail. We kregen een lift van een 80-jarige veteraan (supervriendelijke man) en dat was meteen mijn engste lift tot nu toe. Hij was vooral druk aan het vertellen, slingerde over de weg en eenmaal bij de trail aangekomen vergat hij de handrem te gebruiken. Hij en Ashley waren al uitgestapt, ik wilde uitstappen en toen rolde de auto weg… Gelukkig was er een klein heuveltje waar hij na een meter tegenaan botste en op stopte, dus we konden er gelukkig om lachen. De grootste avonturen beleef je off trail, haha! Dit verhaal en meer hoor je trouwens ook in de vlog van Ashley, waarin ik veelvuldig ben te zien (bij gebrek aan tijd om zelf vlogs te maken).

Een nu is het tijd om te starten met mijn laatste 75 mijl op de Pacific Crest Trail, met een hele grote uitdaging: het beklimmen van de besneeuwde top van Mount Baden-Powell. Daarover meer in het volgende reisverslag.

Lees nu reisverslag #6: Van Wrightwood (mijl 369) naar Acton (mijl 444) | Mijn laatste week op de Pacific Crest Trail

Meer lezen over mijn avonturen in Amerika?

Lees dan al mijn reisverslagen op deze pagina.

Wil je meer lezen over de Pacific Crest Trail?

Lees dan een van deze artikelen:
– Hoe & wat: handige tips voor de Pacific Crest Trail
– Paklijst voor de Pacific Crest Trail: dit had ik allemaal mee
– Video Pacific Crest Trail – 715 kilometer wandelen in Californië